Comfortably numb

Comfortably numb

Op het eentonige ritme van mijn voetstappen ren ik verder. De heuvels worden steeds steiler en het zand steeds muller. De stenen die ik onderweg moet zien te ontwijken, rollen steeds weer voor mijn voeten. Maar langzamerhand zakt de zon achter de bergen aan de overkant van de zee en met het verdwijnen van iedere zonnestraal voel ik steeds minder. Het lood in mijn benen glijd de grond in, de steken in mijn zij beginnen aangenaam te voelen en de stress tussen mijn schouders lost vanzelf op. Waar eerst mijn hoofd zich vulde met een aan elkaar geregen stroom van opeenvolgende gedachtes die mij weten te verrassen en verwarren, wordt er nu plaatsgemaakt voor leegte, rust. Een mengeling van heldere kleuren die als een draaikolk vermengen en uiteindelijk een rommelige kleur bruin vormen, draait door en door, zo snel, dat het alle kleuren perfect samen laat vloeien tot een sereen wit. Dit wit vult mijn hoofd en laat mij gedachteloos voortgaan.

De vermoeidheid heeft mijn gevoelloosheid ingehaald en laat mij op het hoogste punt van de berg stoppen. Daar zit ik. Mijn hoofd laat langzaam de slierten kleuren weer binnenkomen, maar ze blijven op de achtergrond van wat ik zie. Doordat de zon achter de bergen aan de overkant van de zee zakt, kleuren de strepen wolken fluoriderend oranje en roze op. Het uitzicht werkt als een magneet en ik kan niet stoppen met kijken. Ik zet mijn voeten stevig in de grond, leg mijn armen rustend op mijn knieën en ik adem diep vanuit de onderkant van mijn longen door mijn neus de stoffige lucht van de naderende nacht in de woestijn in. Mijn lichaam laat zich maar al te graag met zuurstof vullen, waarna ik de ademteug rustig uitblaas via mijn mond. Het lijkt alsof niet alleen de adem mijn lichaam verlaat, maar ik raak ook alle negatieve gevoelens kwijt. En ik blijf maar staren naar het schilderij in de lucht, die onmerkbaar elke paar seconden verandert.

Gehypnotiseerd door het ritme van mijn ademhaling, de speling van de zonnestralen met de wolken en de klanken van Pink Floyd in mijn oren, laat ik mij achterover vallen in het zand. Daar lig ik dan. Ik rek me uit en staar naar boven, waardoor mijn gehele zichtveld beslagen wordt door helblauwe lucht. Zo blijf ik een tijdje liggen en laat de noten op mij inwerken. Ik luister niet naar wat de tekst mij probeert te vertellen, de muziek zelf doet veel meer. Wanneer ik weer rechtop ga zitten, word ik weer hard geraakt door het kunstwerk wat de zon aan het maken is. Het is werkelijk ontzettend mooi, maar gelukkig niet adembenemend.

Vol energie sta ik op en ren ik de berg af. Mijn benen gaan veel sneller dan ik kan bijhouden en als een klein kind vind ik het spannend en leuk tegelijk. Bij het begin van mijn eerste stappen hoor ik de gitaarsolo van 'Comfortably numb' starten en het kost me na het verhogen van het volume geen enkele moeite meer de andere heuvels te bevechten. Het lijkt alsof ik vlak boven de grond zweef en niets meer voel. Wit in mijn hoofd, oranje, roze en blauw in de lucht, en mijn lichaam zonder kleur, bewegend op de adrenaline die niet van mijzelf lijkt te komen.

Het is niet alleen de adrenaline of wat voor soort endorfine-achtige hormoon dat mij zo verslaafd aan hardlopen hier maakt. Ik hou ontzettend van natuurschoon. Al het natuurschoon. De lucht, sterrenhemel, zonsondergang (voor zonsopgang ben ik te erg geen ochtendmens). Woestijnen, tropisch oerwouden, duinen, bossen, gestrekte vlaktes groen of dor. Ruwe golven klotsend tegen grove rotsen, een nauwelijks merkbaar getijde verschil in een baai, diepblauwe wateren en kleine rivierstroompjes verstopt in een te groot bos. Een koolmeesje dat de longen uit zijn kleine lijfje zingt, een onzeker bosbokje dat achter een boom schuilhoudt, een mannetjesleeuw lui en vol met buik en alle poten omhoog onder de schaduw van een acacia, mijn lieve kat die haar pootjes droog wil houden als ze door de sneeuw loopt en het de grootsheid van een Humbackwhale in een klein stipje aan de horizon.

De woestijn en de zonsondergang, de schoonheid van de natuur, maken voor mij hardlopen een genot. En natuurlijk, waarvoor ik hier in Jordanië ben en waardoor jullie deze blog lezen, past duiken dan ook helemaal in het plaatje. Het is zo bijzonder mooi wat de natuur onder het wateroppervlak te bieden heeft en wat deze onderwater wereld voor mij nog bijzonderder maakt, is dat het in zo weinig lijkt op wat wij als mensen gewend zijn te kennen. Bomen, wind, vaste grond onder onze voeten en mondelinge communicatie zijn er niet, en afstanden, geluid en zicht zijn anders onder water. Wist je dat je objecten onder water ongeveer een derde groter en dichterbij ziet dan dat ze daadwerkelijk zijn? En wist je dat geluid wel vier keer sneller door water gaat dan door lucht? Dit betekent dat je domweg de verkeerde kant op kijkt als je een boot hoort overkomen en dat als je iemand wil aanraken om zijn aandacht te krijgen, je eerst misgrijpt voor je eindelijk zijn arm, been, vin, te pakken hebt. Na een aantal duiken zijn de hersens echter geprogrammeerd op deze grappen en kan je gelukkig weer normale inschattingen maken van afstand en geluid. Rood blijft echter alles behalve rood (zonlicht komt niet zo diep door het water), waardoor een bloedend schrammetje onder water alien-achtig groen bloed uitspuwt. Moest ik natuurlijk net bij het meeslepen van een fuik mijn hand openhalen aan het kippengaas.

Elke week doen we een clean-up duik met het team om, het woord zegt het al, de rotzooi onder water op te ruimen. Mensen van het binnenland komen in het weekend naar het strand om lekker te eten en te drinken, waarbij ze de vislijnen uitgooien (ook fuiken) en plastic bekertjes het water ingooien. Ze weten niet anders, laten we het daar maar op houden.

Een plastic tas wordt door een schildpad aangezien als een smakelijke kwal en bij het verteren hiervan, worden de ingewanden van de schildpad vergiftigd en sterft dit dier als gevolg ervan. Bekertjes bedekken het koraal, waardoor er geen zonlicht meer bij kan komen en ook dit dier sterft. Vislijnen zorgen ervoor dat roofvissen gevangen worden, waardoor de gezonde keten van roofdier en prooi verstrooid wordt en uiteindelijk al het leven onder water sterft.

‘Ze weten niet beter' kwam ik ook al in Honduras tegen. Er worden educatieprogramma's op poten gezet, zowel daar als hier. Maar al die grote organisaties die pochen zoveel voor de natuur te doen, zijn nergens te vinden. WNF; geen spoor van te bekken. VN; ook niet. Zelfs het ‘Project Aware' van PADI komt nergens naar boven. Het zijn de lokale mensen die uit eigen initiatief met steun van kleine hulporganisaties de boel op amateuristische wijze op gang proberen te brengen. Waarschijnlijk zit er ergens wel geld van een van die grote organisaties, maar waarom geen professionele hulp? Geen advies, geen mensen, alleen onzichtbaar geld. Ik denk dat het probleem van educatie wereldwijd is, dus aan ervaring geen gebrek zou ik zo zeggen. Delen die hap en graag een heel stuk voor de Golf overlaten.

Het frustreert me dat ik niets meer kan betekenen. Ik ruim zoveel als mogelijk op als ik onder water ben, ik leer de mensen die komen duiken en snorkelen over natuurbehoud, maar meer kan ik niet doen. En dat terwijl de natuur zoveel met mij doet. Frustratie, onmacht. Misschien moet ik maar weer gaan hardlopen, de zon gaat onder.

En even iets totaal anders...

Sinds ik een jong katje heb verzorgd toen ze erg ziek was van een wond in haar schouder, heb vaak extra gezelschap in mijn kamer. Soms lief spinnend op mijn schouder als de papegaai van een piraat, soms ondeugend jagend op de vliegen in mijn kamer, zonder op te letten wat ze raakt en omgooit en soms gewoon ontzettend irritant - zelfs op moment van typen wordt mijn oplader aangevallen, want die maakt rare geluiden en dat is kennelijk genoeg voor een hele tirade aan klauwen en miauwen. Gister probeerde ze mijn yoghurt recht onder mijn neus weg te kapen en ze kreeg daarvoor een corrigerende tik. Ik kreeg daarvoor een haal naar mijn gezicht. Potdorie. Ik was woest! Een hele haal over mijn neus en bloed druppelde in mijn yoghurt (zo erg was het niet, maar voor het dramatische effect). Ze mocht niet meer in mijn kamer komen, ik had het helemaal gehad met de kleine minx. En ze had het maar al te goed door. Omdat er hier niet of nauwelijks vogels te bekennen zijn, werd de lieveling creatief en bracht voor mijn deur een versgevangen papiertje. Met grote kattenogen en een zacht kreuntje werd in aangekeken. Of ik asjeblief haar wilde vergeven, het was niet de bedoeling. Ja, potjan, daar kan ik geen nee tegen zeggen. Mevrouw de koningin had gelijk haar troon, wat gewoon mijn hele kamer is, weer gevonden en we zijn weer terug bij af. Behalve dat ze mijn yoghurt geen blik waardig meer gunt. Slimme kat.

Een tafel, een land, een man, een dag en eens in de zoveel tijd

Een tafel vol eten, opdat we het nooit zullen vergeten. Eerst bewonderd levend in de zee, nu verorberd in onze maag. Er was geen ruimte meer over om onze armen neer te zetten, waardoor we met een constante beweging ze van schaal naar mond verplaatsten. Er was dan ook geen geklets of gepraat, slechts het geluid van genoegzaam gesmak verried de aanwezigheid van een dozijn mensen. Hoe sociaal een gebeurtenis kan zijn zonder verbale communicatie. Je voelt ze zo op je gemak bij elkaar, dat je zo snel mogelijk zo veel mogelijk naar binnen propt, hongerig, genietend, blij. Zelfs al was het onmogelijk, de tafel werd steeds voller. Vissengraten vullen langzaam de overgebleven gaten en iedereen raakt voldaan vol.

Een land zonder bomen, groen waar we alleen van kunnen dromen. Zand en stof maakt zelfs een dure auto dof. ‘Tot ons spijt, zijn we de wolken kwijt' hoor ik ze daarboven zeggen, zonder het met ons hier beneden te overleggen. Met grote verbazing werden we ‘s nachts gewekt met een hemel die lekt. Vijf minuten regen is alles wat we kregen. Maar, zoals oma wel eens zei, ‘wie het kleine niet eert, is het grote niet weert', dus wij waren al lang blij. Lang niet genoeg voor de bomen om te groeien of om bloemen te laten bloeien, zelfs niet lang genoeg om het stof te laten verdwijnen, maar het gezag van moeder natuur valt niet te ondermijnen. Vijf minuten regen is alles wat we kregen.

Een man met veel verdriet tegenover één die puur geniet. Je kunt bijna zeggen ‘overdag de een, 's nachts de ander'. Getrouwd met een vrouw waar hij zielsveel van hield en die na de geboorte van hun drieling het leven verliet. Uit traditie getrouwd met een vrouw waar hij niet van houden kon en die hij dan ook na een jaar verliet. Nu overgebleven als weduwe, ex en vader van een drieling, die denkt dat hij hun oom is. Hij was gids voor toeristen in de woestijn, depressief online gameverslaafde en is nu gered en DiveMaster. Hij is ontzettend vrolijk, intelligent en vol passie van de zee, maar wat een leven draagt hij met zich mee.

Een dag als velen en als velen niet beleven. Het heerlijke gevoel van het nietsdoen. Zitten en puur nietsdoen. Niet lezen, niet denken, niet dromen en zelfs niet wachten. Gewoon zitten en zijn. Fijn. Heel fijn. Het woord ‘werkwoord' kan met zekerheid niet gegeven worden aan de staat waarin ik op zo'n moment verkeer. God, Allah, wat zijn de mensen hier goed in het niets. Stap voor stap komt de dag op gang. Plannen voor de dag worden niet tijdens de koffie gemaakt, maar na de koffie. En plannen zijn per definitie theoretisch en overbodig. De dag kan elke wending aannemen, behalve die van het pad van het plan. Niemand beter dan een Arabier die dat kan.

Eensin de zoveel tijd neem ik een nachtelijke vlucht en ga ik zwemmen in de lucht. Ik ben vrijer dan een vogel in de Manhattan Skyline, door de hoge bomen van een groot bos en boven de straten van een vreemd sprookjesachtig dorp. Alcohol of weed is het niet, ik droom. Er is echter een minimale hoogtegrens waar ik mij aan moet houden, anders word ik door de zwaartekracht naar de grond toe getrokken. Goed uitkijkend dat ik die grens niet raak, zwem ik verder door de lucht, de wolken en een zuchtje wind. Het gevoel is alles wat ik wens, alles wat ik van vrijheid voorstel. Het kwam pas kortgeleden tot me dat dit gevoel niet alleen dromend bestaat, maar dat ik dit nu al precies 218 keer heb meegemaakt. Wat onder is, is boven, wat 's nachts is, is overdag.

Sinterklaas is weer in het land en ik kan niet wachten hem te zien. Waarschijnlijk het typische geval van ‘wat je niet kan krijgen, wil je hebben', want andere jaren heb ik bijna nooit naar hem omgekeken. Maar goed, ik ben nu in een verwoedde dichtstemming geraakt, al blijken mijn gedichten uit te draaien op sporadisch rijmende aan-elkaar-geplakte zinnen. Ach, het is ook weer niet zo dat ik mij als groot dichter Bert Visscher waande[1].

[1] ‘Ik verveel me uit de naad, maar ik heb altijd mijn hobby paraat. Dus snel door met de aflevering ‘Schiet eens uit met kruid'. Heel veel mensen gebruiken zout en peper. Ik zeg ‘Mens, verander, gebruik eens koriander'. Ik kan wel gillen, maar ik doe alles met dille. Te laat, te laat, te laat. Het is nooit te laat voor nootmuskaat. Jezus, wat een herrie, dat komt vast door de kerrie. O dit is het slechtste wat ik ooit heb gedaan, heerlijk. De zon zal niet schijnen, m'n lichtje gaat uit, zonder iets pittig's, zonder m'n kruid, dus hoofdje omhoog en strak in de plooi. Strooi, strooi, strooi.'

Arabisch Acclimatiseren

Arabisch Acclimatiseren

Ze drinken thee uit borrelglaasjes, schrijven de verkeerde kant op, God heet Allah en de hoeveelheid regen per jaar wordt in minuten weergegeven. Even een lesje Arabisch Acclimatiseren.

Allah

Als volledig overtuigd atheïst ben ik niet degene waarmee je een discussie over het geloof moet beginnen als je daadwerkelijk van plan bent mij te bekeren. Ik ben geïnteresseerd in andermans ideeën en vooruit, ik neem veel sterke verhalen voor waar aan, ik respecteer gelovigen volledig en laat iedereen in zijn waarde. Toch was ik volledig overrompeld toen ik blootgesteld werd aan mijn tweede (mijn eerste is een heel ander verhaal) bekeringservaring.
Na heel wat informatie te hebben gekregen over dat de Koran het toch echt niet zo slecht heeft met vrouwen, - want pas als ze echt niet luisteren en je hebt alles geprobeerd, mag je ze slaan - kreeg ik een mail met de titel ‘how to become a muslim'. O my God. Een dag later kreeg ik de Koran in Engelse vertaling met duidelijke instructies mij eerst te douchen voordat ik begon met lezen. Ik werd al een beetje naar bij de gedachte aan de schriftelijke vorm van de gesprekken die ik eerder gevoerd had: vrouwen mogen het huis pas verlaten als er een man bij is, vrouwen moeten hun lichaam bedekken tegen de lustige ogen van de man, vrouwen moeten blij zijn met alles wat de man voor hen brengt, want meer hebben ze toch niet nodig? Ook nog iets over mannen; homofielen zijn fout en belanden in de hel. Je kunt me recalcitrant noemen, maar dit alles nam mijn lust om het boek alleen al open te slaan wel degelijk weg en tot heden ten dage ligt het nog - met alle respect - onaangeraakt in mijn kamer.

(Even voor de eerlijke orde; dit was slechts één collega van mij die nu niet meer bij ons werkt, de rest bemoeit zich helemaal niet met mijn overtuigingen, gelukkig).

Voor en na regen is er altijd zonneschijn

Beantwoord de meerkeuzevraag. Het antwoord is onderaan te vinden.

1. Hoeveel minuten regenval heeft Aqaba jaarlijks?

• a. 20
• b. 200
• c. 2000

Zand

Heel veel zand. Een week niet vegen en mijn kamer verandert in een voor een driejarige Janita paradijselijke zandbak. Zand onder mijn nagels, zand tussen mijn tenen, zand in mijn duikapparatuur, zand in mijn bed.

Maar er is ook wat positiefs te vertellen over zand. Ik loop nu zo'n drie à vier keer per week hard door de woestijn. Goed voor de gezondheid, voor de lijn, voor de conditie, voor de spieren en niet zo goed voor de decompressieziekte. Vlak na een duik mag je de bloedsomloop niet te veel stimuleren, wat betekent dat een warme douche en lichamelijke inspanning uitgesteld dienen te worden. Een warme douche uitstellen is hier niet zo'n prrrrrrrrrobleem, maar hardlopen doe ik graag tijdens de zonsondergang.

Lekker de heuvels op, door de woestijn en dan met de zon die achter de bergen van Egypte over het water naar beneden zakt mij helemaal laten gaan. Even een moment van evaluatie; wat kan ik beter doen, wat heb ik over het hoofd gezien, hoe heb ik die situatie opgelost? En een moment van pas op de plaats; het is goed gegaan, het hoeft niet perfect, ik heb geen fouten gemaakt. Dan een moment van genot, want wat is het hier toch prachtig, met niet alleen de natuur, maar ook de rijke geschiedenis van de zee die Mozes gespleten heeft en de woestijn waar Jezus gelopen heeft. En ook het rijke heden, met de Gazastook en Saudi-Arabië om de hoek...

Gezamenlijk diner

Kan je nog herinneren wat je ouders je geleerd hebben? Rechtop zitten, geen armen op de tafel, netjes je mond dicht, wachten met eten totdat iedereen opgeschept heeft, met mes en vork eten, wachten totdat de ouders zeggen dat je de tafel mag verlaten, netjes je bordje leeg eten, niet boeren, enzovoort. Juist, doe nu precies het tegenovergestelde van deze lijst en je bent welkom aan onze tafel. We hebben geen bestek en sterker nog, we hebben geen eens aparte borden! We stampen ons helemaal vol, laten een boer, schuiven onze stoel met veel lawaai naar achter en lopen zonder iets te zeggen van tafel. Ik zou onze Koningin hier wel eens willen zien zitten, lijkt me hilarisch. Met d'r hoedjes.

Politie

Eens eerder over het weggebruik gehad te hebben, raas ik nog even door. Ik kreeg laatst lessen in onze oude Landrover, want ik moet de duikers naar onze duikplaatsen kunnen vervoeren. Crossen door de woestijn is één van de leukste adrenaline-verhogende activiteiten die je kunt doen en ik vermaakte mij kostelijk met schakelen en sturen en vast komen te zitten. Ik moest natuurlijk ook leren hoe ik dat logge ding de snelweg over kreeg, dus huppa, wij over de vluchtheuvel de weg op. Bij het maken van een U-bocht kreeg ik op mijn donder dat ik niet moest remmen, maar het gas ver van te voren moest loslaten en gewoon moest terugschakelen, totdat we bijna stilstonden. Kon ik niet weten, maar ik was vastbesloten; de volgende U-bocht was van mij! Daar ging ik, achter me kijken, knipperlicht naar links, rustig terugschakelen en ik was er bijna. BAM.

Het had weinig gescheeld of ik had dat geluid gehoord. Een veel te dure Mercedes had in zijn haast niet gezien dat ik daar voorsorteerde. In plaats van dat hij gewoon doorreed, stapte hij uit en begon een scheldparade los te laten op mijn collega Abdullah, zijn vijf kinderen en vrouw in de auto op de rijbaan achterlatend. Uiteindelijk reden we terug naar de duikschool, met de politie en de gedupeerde achter ons aan. Flink wat gehamdellahachgulle (zo klinkt het Arabisch nog steeds voor mij) ging er in vijf minuten voorbij en de gedupeerde vertrok, na wat gezellig getheeleut de politie vervolgens ook. Mij werd uitgelegd dat het volgende gebeurd was.

De gedupeerde was zo geschrokken dat hij zijn woede kwijt moest en daardoor ons de huid vol schold. Omdat Abdullah hem weerwoord gaf, leed hij gezichtsverlies tegenover zijn vrouw en moest hij dat goedmaken door de politie erbij te halen. De politie wist uit de verhalen op te maken dat de gedupeerde simpelweg veel te hard reed, maar gaf de man zijn zin en deed net alsof het mijn fout was (Welke fout? Er was helemaal niets gebeurd, zelfs geen schrammetje!). Toen kon de gedupeerde zijn vrouw weer als stoere man recht aankijken, maar na zijn vertrek gaf de politie ons gelijk. Stoere man.

Uiteindelijk mag ik niet meer op de snelweg autorijden, want dat zou te gevaarlijk zijn. Uiteindelijk heeft iedereen wat hij wil, want ik hou helemaal niet van ‘normaal' autorijden. We houden het voortaan bij zandcrossen.

Islamitisch ziekenhuis

Wat een kwelling, ik heb een oorontsteking. En niet zo maar eentje, maar een pijnlijk langdurige infectie in mijn rechteroor. Ik hoor mezelf dubbel, maar kan bijna niets verstaan wat de anderen zeggen. Ik heb het proberen te bevechten met hard geschut 95% alcohol, met een wat vriendelijkere aanpak olijfolie en met heel veel relaxte pijnstillers. Uiteindelijk moest ik er toch aan geloven, ik moest naar het ziekenhuis. Een islamitisch ziekenhuis wel te verstaan. Zomerjurkje uit, lange broek en lange mouwen aan, want ik wil dan wel niet de Koran openslaan, ik respecteer het feit dat ik een Islamitisch ziekenhuis in ga.

Bij de receptie kreeg ik een simpele vragenlijst bestaande uit vier vragen;

• - mijn voornaam,
• - mijn vaders naam (verkeerde interpretatie heeft ertoe geleid dat ik nu Janita Arend heet),
• - mijn leeftijd,
• - of ik getrouwd ben.

Vreemde vragenlijst voor een oorinfectie. De arts keek me niet aan, gaf me geen hand en sprak via de muur tegen mij. Zou mijn shirt met lange mouwen alsnog te veel huid laten zien? Ik weet wel dat ik nog steeds vergezeld word door een suisend ritme in mijn rechteroor en dat mijn geduld samen met het potje antibiotica op begint te raken.

Duiken

Het heeft niet zo veel met het onderwerp Arabisch Acclimatiseren te maken, maar even over mijzelf: ik duik (o ja?), wat betekent dat ik of duiken met gecertificeerde duikers leid, of mensen voor een proefduik mee de zee in neem, of (on)gecertificeerde duikers opleid. Tot nu toe heb ik één iemand opgeleid tot Open Water Diver, heb ik 15 mensen voor een proefduik meegenomen en een heleboel gecertificeerde duikers geleid. Oktober is het laagste van het laagseizoen, dus ik ga het vanaf nu veel drukker krijgen. En Frank ook.

Ik kom in december terug naar Nederland, om vervolgens 15 januari met Frank voor bijna vijf maanden hier terug te keren. Frank krijgt zijn opleidingen tot en met DiveMaster gratis en zal daarna aan de slag gaan als DM (gecertificeerde duikers leiden). Een droom die uitkomt, in ieder geval voor mij.

Maar dat kan ook voor jou! Hier een advertentie; wil je er even lekker tussenuit als het nog koud en nat is in Nederland en het einde van de winter zich blijft uitstellen? Je kunt hier duiken, chillen, een dagtripje naar de oude stad Petra maken, overnachten in Wadi Rum en heerlijk opwarmen. Enthousiast geworden? Neem voor meer informatie contact op met Janita Arend.

Antwoord 1. a

Aqaba had in de jaren '90 slechts een regenval van 10 minuten - niet per dag, niet per week of zelfs niet per maand - maar per jaar! Gelukkig hebben ze na de tsunami een werkelijke stijging van neerslag gekregen; het record staat nu op 20 minuten. En wat als er geen regen is? Zon. Zon. Zon. Zon. Zon. Zon. Zon. Wit klein wolkje. Zon. Zon. Zon. Zon.

Thee

Thee

'Ga je mee naar de woestijn vanavond?'

'Ja, is goed.' Zei ik met een vragende toon. Wat moesten we in de woestijn?

'Oké, we gaan, half vijf.'

Om zes uur zaten we met zijn zessen in de auto onderweg naar de woestijn. Ik was een van de vier op de achterbank en ik was maar wat blij dat ik die paar kilo ben afgevallen, want het paste maar net. Er werd mij zijdelings medegedeeld dat we naar de woestijn gingen om 60 stoelen te kopen. Logisch, wat moet je anders in de woestijn?

Midden op de weg in Aqaba tussen dure auto's, maar krotten van huizen stopten we en met een hoop ‘yalla, yalla' stapte er een van ons uit de auto. ‘Yalla' betekent zo iets als ‘opschieten', wat kennelijk nogal vaak gezegd moet worden. Opgelucht dat de vierde persoon niet mee ging 60 stoelen kopen, konden mijn heupen weer hun normale vorm aannemen en we reden verder.

Nou is de rijstijl in Jordanië niet echt te beschrijven als het prototype rijgedrag wat mijn instructeur liefhad, maar dit sloeg werkelijk alles. Als een soort Harry Potter-bus wist hij tussen de smalste gaatjes door te manoeuvreren, schoten we met zijn allen tegen de voorruit aan als hij remde en waren we binnen no-time op plaats van bestemming, ware het niet dat we nog twee stops maakten. Er moest namelijk eten voor onderweg gekocht worden; heerlijke gezouten (maar zoet smakende) nootjes die direct een verslavend effect op mij hadden en om de dorst te lessen hadden we ‘verse jus d'orange' (ik geloof ammenooitniet dat die sinaasappels hier van nature zo zoet zijn).

Het was al donker en ik kon helaas niets zien van de pracht van de natuur, maar we reden we door een onherbergzaam gebied met roze zand en hier en daar een verdwaalde boom. Opeens zag ik in de koplampen palmbomen opdoemen. Was dit een oase? Maar nee, het was een boerderij voor palmbomen (hoe gaaf; geen geiten, geen koeien, geen kippen of boerenkool of bieten, maar een boerderij met palmbomen zover je kan kijken!). Kriskras door de boerderij gereden, kwamen we bij een huis-achtig-houten-verblijfplaats. Welbewust van mijn misplaatste vertoning als westerse jonge, blonde vrouw, voelde ik me minder op mijn gemak, maar ik werd met open armen ontvangen. We werden in een buitenplaatsje op een rij stoelen neergezet met om ons heen op de grond een stuk of tien werkers van de boerderij, alsof we vijf koningen waren. Er kwam gelijk iemand met thee langs en er werd gekeuveld in het Arabisch.

Thee is hier, als ik het zo mag noemen, heilig. En thee is hier zoet, mierzoet. Overal waar je komt, krijg je direct een glaasje sterke, zoete thee. Komen hier nieuwe gasten in de duikschool, krijgen ze eerst thee alvorens in te checken. Komen de duikers terug van een duik, krijgen ze zonder een woord te wisselen, thee. En zo dronken we dus ook thee bij de werkers van de boerderij. Samen met de thee werd er een schaaltje met geelachtige dadels voor ons neergezet. Zoet, zacht en vol; kortom perfect! ‘Een gebakje' - zoals mijn moeder dadels altijd zo leuk noemt - bij de thee. En een leuk feitje voor mij was dat ik de afgelopen twee weken onrijpe dadels heb gegeten terwijl ik dacht dat het fruit was. Dat had ik dus mooi mis.

Kennelijk zaten we daar niet voor de dadels, maar op de stoelen waarvan we er 60 gingen kopen. Binnen één glaasje thee waren ze al gekocht en we stapten weer de auto in om verder te gaan. Na vele veel te scherpe bochten vervolgden we onze reis en kwamen we uit bij het huis van een van mijn collega's. Ze hadden een speciale ontvangstruimte voor gasten, waar kussen en matrassen welkom op de grond lagen uitgespreid en waar je direct een glaasje sterke, zoete thee kreeg. Na de thee lieten we onze collega achter en reden snel terug naar de duikschool, waar we wisten dat andere collega's hun opwachting deden met - uiteraard thee - en heerlijke Arabische baklava.

Aan het eind van de avond merkte ik dat we in de woestijn waren geweest, het zand zat zelf aan de achterkant van mijn tanden, zo ruw voelde het! Of waren mijn ruwe tanden toch het gevolg van al het suiker die avond?

Duiken, net echt.

Voor ik begin met mijn verhaal, zal ik even nog reageren op jullie, aangezien de foto van het toiletvoor nogal wat opschudding heeft gezorgd. Ikga gewoon naar een nette, dagelijks schoongemaakte, westerse toilet en douche. Met mijn handdoekje en toilettasje, net als op de camping!Maar bedankt voor alle bezorgdheid :)

Duiken, net echt.

We hebben het er vaak over waarin duiken verschilt met ‘de gewone wereld'. Het gevoel dat je bijna gewichteloos bent, het feit dat je luchtvoorraad op kan raken, de dierenwereld die je beter kent dan ‘vis, koraal en zand' en ga zo maar door. Maar duiken is helemaal niet zo anders dan wij gewend zijn, het is eigenlijk net echt.

Sommige mensen vinden het idee van het ademen door een mondstuk best eng, maar hoeveel van die mensen ademen niet dagelijks keer naar keer door een sigaret? En anderen vinden het raar een duikbril op te moeten, want wat als er water in komt? Hopelijk zijn ze niet altijd bang voor water in hun ogen, want dan zou douchen lastig worden. Daarnaast; zo velen dragen een (lees)bril en zo anders is een duikbril niet.

Uren per dag zitten ze op hun Iphone, Ipod, Igodmagwetenwat om bij te houden hoe laat het is, wat voor weer het wordt, waar ze heen moeten en hoe lang ze nog hebben voor ze op hun werk moeten zijn. Een duikcomputer, voor het gemak een Idive, geeft aan hoe laat het is, hoe lang je al onder water bent, wat de temperatuur is, hoe diep je zit, hoe lang je nog daar mag blijven op die diepte, en het heeft nog meer leuke en handige gadgets. Kortom, een Idive, weer net echt.

Heb je zelf een groentetuin of ken je iemand die er een heeft? Nog even wachten op de eerste nachtvorst en de boerenkool kan geoogst worden. Onderwater oogsten we weliswaar geen groente, maar het lijkt soms net een uit de kluiten gewassen groentetuin met grote kroppen sla, broccoli en asperges. Niet te verwarren met een seacucumber (zeekomkommer), want deze lijkt en voelt niet in de verre verste als een komkommer. En welk beest noemt zichzelf nou naar een smakeloos waterige groente? Enfin, de groentetuin is onder bijna net zoals deze boven is.

Fotografie is in dit digitale tijdperk populair geworden. We strooien met de termen ‘spiegelreflexcamera' en ‘frames per seconden' alsof we het recept voor gekookte aardappelen aan het geven zijn. Toch kan niet iedereen zich zo'n luxe camera veroorloven en zitten we opgescheept met een - als we geluk hebben - simpel 10x optisch zoompje. Het gevolg daarvan is dat we gefrustreerd raken van onze lieve hond, die maar niet wil stilzitten en op elke foto staat alsof die net begint met poepen of van de baby, die altijd schattig kijkt, behalve als dit vereeuwigd dreigt te worden en dan een kop op zet van heb ik jou daar. Geen honden en baby's onderwater, maar genoeg, meer dan genoeg, vissen die half op de foto staan, alleen met een vin op de foto staan, te dichtbij op de foto staan of helemaal niet op de foto staan. Resultaat; een hoop blauw en een hoop frustratie.

Pijnlijk om toe te geven, maar parkeren is niet mijn kwaliteit. En onderwater is dat redelijk hetzelfde. Ziet iemand een bijzonder visachtigwezen, dan wil iedereen er als de kippen bij wezen. Aangezien een vis meestal niet al te groot is en op een onmogelijke plek onder het rechter uitstulpseltje van de links naar achter gedrukt stuk koraal zit, is een groep met duikers al snel een file aan het vormen, met stembanden die als claxon fungeren. Als de voorsten van de groep vervolgens geparkeerd zijn, is het niet onwaarschijnlijk dat anderen schade oplopen door de parkeerkwaliteiten van anderen. Wil ik mij hiertussen manoeuvreren, dan kan ik er de donder op zeggen dat dit fout gaat. Gewoon rustig wachten op een ruimer plekje, zoals mijn rijinstructeur altijd zei.

Ademen, kijken, parkeren, fotograferen, Idive of groentetuin; onderwater of bovenwater is het best met elkaar te vergelijken. Duiken, net echt.

... en aankomst

... en aankomst

Zee Warmte Vriendelijkheid Thee Sisha Rustig Natuur Moslim Lief Koraal Jordanië Humus Gastvrijheid Eten Dankbaarheid Chill Bedoeïnen Berg-/zandlandschap Arabisch[1]

Aqaba Adventure Divers heeft een stuk of zeven werknemers die van alles en nog wat doen om de duikschool draaiende te houden. Al deze een stuk of zeven werknemers zijn Arabische mannen en ik kan niet anders zeggen dan dat zij bijna alle stereotypen rondom moslim mannen wegvagen. Ze koken, wassen, maken schoon, zetten koffie voor me, luisteren naar wat ik zeg en sjouwen mijn spullen. Kortom; de perfecte vrouw voor een Nederlandse man en de perfecte collega's voor een Nederlandse vrouw.

Een leuk verhaal en foto's worden z.s.m. geplaatst, maar eerst ga ik een dutje proberen doen, tussen mijn 2^e en 3^e duik van de dag. Het leven van een duikinstructeur is niet zwaar.

[1] Voor de oplettenden zijn deze karakteromschrijvende woorden in alfabetische volgorde geplaatst, maar dan ‘op z'n Arabisch'. Voor de onoplettenden deze voetnoot ter verduidelijking :)

Vertrek

Vertrek

Vliegen vanaf Brussel is een stuk goedkoper, maar midden in de nachtom een uurtje of 2van huis vertrekken is ook niet alles. Koffie. Koffie. Koffie nodig. En daar pronkt met zijn groene logo de MacDonalds onder de koffietentjes al, mij lonkend met de heerlijkste koffiegeuren, maar waarvan het mij niets zou verbazen dat deze kunstmatig verspreid worden. Want zeg nou zelf, komt er iets uit de VS wat lekker is? Amerika, mooi land, veel is fake. Wat niet fake is, is de vriendelijkheid van de Belgen. Al bij de incheckbalie werd voor mij geregeld dat ik reeds kon inchecken, terwijl ik pas meer dan een uur later mijn duikkoffer zou brengen. Ik wil deze namelijk laten ‘baggage wrappen' en dat doet de bagagge wrapper niet midden in de nacht. Dat is dan ook gelijk de reden dat ik toegegeven heb aan de verlokking van de Starbucks en nu strak onder de caffeïne enthousiast al typende aan het wachten ben tot mijn baggage wrapper ontwaakt is.

Wat trouwens ook niet fake is, is de domheid van de Belgen. De incheckmeneer die aan mij vraagt of ik een duikfles in mijn, zacht uitgedrukt, niet al te stevige en grote koffer heb, de koffiemeneer die vraagt bij de bestelling ‘cappuccino grande' of ik ‘small or grande' wil, een luchthavenmevrouw die mij vertelt dat de baggage wrapper ‘er binnen een uur is, of daarna', en het toppunt is dat ze als tijdsverdrijf NetGeo op grote televisieschermen hebben met afleveringen van Air Crash Investigation (!). Niet eerlijk Janita, niet eerlijk om dit aan te halen. Want ken je dat, dat je het idee hebt dat je altijd in de verkeerde kassa rij staat? Of dat altijd net als jij op de fiets stapt, het gaat regenen? Dat is natuurlijk niet zo, maar door irritatie omtrent het betreffende onderwerp vallen ons alleen de negatieve momenten op en de neutrale trachten ons niet op te vallen. Zo is het misschien dan ook met de domheid van de Belgen. Het is dan weliswaar niet zo dat ik mij hieraan irriteer, het principe werkt hetzelfde. Alhoewel..

Met mijn grande cappuccino typ ik nog steeds enthousiast verder. Tijd voor even wat achtergrond informatie. Leuk. Waarom lezen jullie deze blog? Wat ga ik nu weer doen? In februari ging ik naar Honduras om Divemaster te worden, maar ik schoot iets uit door naar instructeur. Na mij dat op mijn hals gehaald te hebben, wilde ik natuurlijk ook aan het werk met mijn nieuw verworven beroep. En zeg nou zelf, is er een beter excuus om de Nederlandse herfst te ontvluchten? De Rode Zee is mooi en dichtbij en de duikschool waar ik nu ga werken - Aqaba Adventure Divers - reageerde als eerste (en eerlijk gezegd ook bijna als enige) positief op mijn sollicitatie e-mail. We zullen zien wat dit mij gaat brengen. Het is in ieder geval lekker weer en Jordanië is als een van de weinige landen in dat gebied politiek rustig. Over lekker weer gesproken, er komt een grote glimlach op mijn gezicht bij de gedachte aan de rekensom dat het verschil in watertemperatuur tussen de Caribische Zee die ik gewend was en de Rode Zee nu gelijk is aan de gemiddelde temperatuur in de herfst in Nederland, wat tevens de helft is van de temperatuur van het water waar ik in ga duiken de komende weken. Eenjaloersmakende hersenkraker.

‘Binnen een uur' is nu bijna voorbij, dus ik ga eens op zoek naar mijn baggagewrapper.

- Brussel, zondagochtend 5 uur -

Sport?

Donkere schimmen vervagen en worden vervangen door meer donker. Alles wat je voor je ziet, is bruin. Opzij kan je niet goed kijken, want door de slangen en je cap voor de warmte heb je weinig bewegingsruimte met je hoofd. Opzij hoef je ook niet te kijken, want de schimmen zijn al lang weg. Wat gebeurt er? Je voelt niets onder je, maar wat is eigenlijk onder? Waar ga je naar toe en beweeg je eigenlijk wel? Uren of seconden gaan voorbij en angst maakt een knoop in het web aan gedachten die in je hoofd spelen.

Nog steeds bruin. De deeltjes in het water bewegen snel naar boven. Hoor je daar iets? Komen de schimmen terug? Het is een steeds herhalend geluid, een harde piep. Je herkent het en nu je op je duikcomputer kijkt, besef je dat het niet de deeltjes zijn die omhoog gaan, maar dat jij het bent die in een rotgang naar beneden valt. Je bent aan het afdalen zonder dat je het wist, maar nu heb je de controle over je afdaling verloren en je computer geeft al een hele tijd aan dat je met 81, 82, 83 meter te diep zit. Wat de computer wel weet en jij niet meer, is dat je nu grote kans hebt op stikstofnarcose, zuurstofvergiftiging en decompressieziekte. En dat laatste alleen als je de eerste twee hebt overleefd.

Hulpeloos val je steeds dieper in het bruine niets, terwijl de deeltjes wel een weg naar boven weten te vinden. En dan is daar plotseling verlichting door de bodem die jou komt verwelkomen. 91 meter. De donker omarmt je en de kou vervaagt, want je ziet en voelt niets meer. Je kruipt over de bodem, met handen en voeten zo snel als je kunt, op zoek naar een uitweg uit deze nachtmerrie. Nog een paar keer hoor je een stem met korte en snelle ademteugen om hulp roepen, voordat je helemaal niets meer hoort. Je hebt de uitweg gevonden.

Fack.

Sport?

Sport?

Dit is geen sport.

Donderdag 19 mei begin ik met mijn tweedaagse instructeursexamen. Vrijdag 20 mei ben ik instructeur en ik weet nu waar ik het voor doe. Natuurlijk is de ervaring van het ondergedompeld zijn in een andere wereld waarin je vrij kan bewegen en allerlei wonderlijke verschijningen ziet, een bijzonder mooie ervaring die ik graag met vriend en vijand wil delen, maar het zo goed mogelijk voorbereiden op het voorkomen van gruwelijke sterfgevallen als bovenstaand beschreven is het belangrijkste wat er op mij te wachten ligt. Ik heb deze man zien doodgaan door zijn eigen ogen, want hij heeft het allemaal gefilmd. Sinds ik dit beeldmateriaal gezien heb, voel ik mij absoluut voorbereid op wat komen gaat. Waarom? Ik word duikinstructeur en een verdomd goede ook. Dit laat ik niemand gebeuren. Voor mij is het geen sport, het is mijn verantwoordelijkheid, het is mijn baan, het is mijn leven en die van vele anderen.