Waar gaat dit heen?

De warmte van een knisperend vuurtje. Net heet genoeg om je handen van weg te trekken, maar aantrekkelijk genoeg om je handen er weer naar toe te brengen. Heet en koud wisselen elkaar af en je wangen gloeien op als de kooltjes op het vuur. Je rug wordt koud van de wind, maar je kunt alleen maar staren in het vuur, waar de vlammen van vorm veranderen. Het vooruitzicht van de heerlijke vis die nu met kruiden wordt ingesmeerd, zorgt dat je maag een beetje begint te knorren. Nog maar een slokje bier en even laten meevoeren in de stroom van gedachten die het vuur naar zich toe trekt.

Je laten meevoeren zonder zelf controle te hebben over de bestemming en weg er naartoe, is mij niet geheel onbekend. Een heerlijk warm vuurtje is zo'n romantisch idee, maar de werkelijkheid van het taxiïsme hier is dat minder. Elke keer is het weer een avontuur om in het avonduur van de stad terug naar de duikschool te komen. Er zijn twee soorten taxi's die je kunt nemen; een reguliere taxi voor drie dinar en een collectieve taxi voor twee dinar. Als Nederlander is de keuze makkelijk gemaakt. De collectieve taxi's zijn echter illegaal en een ongeorganiseerd zooitje, waar je vaak nog een kwartier in zit te wachten op de rest van de collectiviteit. Lees en vrees.

...Er reden twee Jordanen in onze taxi mee. Ons gebrekkig Arabisch liet ons begrijpen dat de jongens niet precies wisten waar ze heen moesten of dat ze in ieder geval op telefonische instructies moesten wachten. De chauffeur vroeg ons of het goed was dat het tien minuten langer duurde. Natuurlijk, we betalen immers een dinar minder dan met een privé taxi. We begonnen echter halverwege de woestijn toch onze twijfels te krijgen. Waar gaan we naar toe? Uiteindelijk wisten ze dat zelf ook niet en keerden we om. Waar zij zijn afgezet, is ons niet bekend, maar wij zijn na bijna drie kwartier wel thuisgekomen...

...Er bestaan luxe auto's, er bestaan mooie auto's, er bestaan goede auto's en er bestaan groene, kapotte bestelbusjes. Zelf zittende in één daarvan, reden we langs een ander die niet meer reed. En ken je dat gevoel dat als je een berg op fietst, je met je bovenlichaam als een schommel mee beweegt om de fiets extra vaart te geven? Zo zitten wij in de busjes als deze overvol zit of - erger nog - een andere auto tracht in te halen...

...Eén auto inhalen is dan nog geen ramp, vooral niet omdat er geen tegenliggers op de ‘snelweg' zitten, maar we hebben ook eens op een twee-rijbaan een file vrachtwagens spookrijderstijl ingehaald. Say no more. Sommige verhalen zijn ook niet voor moeders geschikt...

...Het seizoen is laag. Heel laag. Klanten zijn dus overal in elke business schaars en door het taxiïsme wordt er dan niet extra goed gezorgd voor de klanten, maar er wordt verbaal om gevochten. Een keer zaten we in een busje keurig te wachten op verdere vulling, toen we door wel zeven andere chauffeurs werden belaagd met aanbiedingen om met hen mee te gaan. Het werd zelfs zo erg, dat ze flink met elkaar ruzie begonnen te maken...

...Voor twee dinar met z'n tweeën twaalf kilometer met een taxi is niet duur. En door elke keer niet te kiezen voor de gemakkelijke privé taxi, verdienen we ook nog eens een dinar (kwestie van optimistisch perspectief). We gooiden echter al ons fortuin weg toen we geen gepast geld hadden en een briefje van vijf aan de chauffeur overhandigden. Op een sluikse manier wisselde hij die om naar een briefje van één en zei dat het niet genoeg was. Ondertussen was Frank twee dinar van binnen gaan halen om wel gepast te betalen, en gaven we dus nog een dinar aan de chauffeur. Mijn verhaal klopt logistiek nu niet. Het was in ieder geval een raar gedoe en de taxi heeft ons zes dinar afhandig gemaakt...

...Een andere avond zaten we zoals gewoonlijk weer in een busje te wachten op de rest. Deze chauffeur kenden we, een aardig net mannetje. Iemand vroeg ons out of the blue wat we bij hem betaalden en vanuit goed gedrag antwoordde ik hem eerlijk. Het bleek een undercover agent te zijn en ons aardig mannetje heeft een boete van 100 dinar door mij gekregen...

Ik knipper met mijn ogen en word wakker uit deze gedachtestroom, alleen om mij te laten meeslepen in weer nieuwe gedachten. Mooie herinneringen van een paar dagen terug.

Zonder plan, met een rugzakje op en wat water zijn we op goed geluk naar Aqaba gegaan. Er reden geen bussen meer, maar een taxichauffeur al op zijn weg naar Wadi Rum wilde ons wel voor weinig geld meenemen. Snel nog even heerlijke falafels gekocht en daar gingen we. Na een uur kwamen we bij de ingang van Wadi Rum aan, een grote woestijn met hoge bergen, zandduinen en valleien. Een paar dagen daarvoor hadden we een klein gedeelte van het gebied ontdekt met kennissen van ons die daar vaak hiken. Zij hadden ons een richting gewezen waar het ook de moeite waard was te lopen, klimmen en klauteren. Dat gingen wij met z'n tweeën nu maar eens ontdekken.

We liepen al direct in de verse voetsporen van wat wij denken een kleine katachtige. Even later kruisten deze meerdere grotere voetsporen. Er zijn wolven in dit gebied, dus het zou kunnen dat wij hun territorium hadden ontdekt. Het enige wat wij echter levend tegenkwamen, waren kleine vogeltjes, hagedisjes en mestkevers. Het zand achter ons latend trokken we de bergen op, zoekend naar een panoramisch uitzicht.

Eindeloze stilte van het niets; geen auto's, geen vogels, geen wind, geen elektriciteitskabels, geen geluid. We zitten halverwege een steile berg die we niet verder kunnen beklimmen en we kijken uit over een droge vallei, omringd door nog meer bergen. Voetsporen ver beneden onder ons vertellen dat hier kort geleden nog iemand is geweest, maar verder lijkt het alsof we de eersten zijn die deze plek ontdekken. Woest, droog, onherbergzaam en ontzettend mooi.

Daar zaten we dan samen, met een lekker broodje in de stilte. Ik was me nog nooit zo bewust geweest van mijn eigen aanwezigheid. Omringd door natuur voelde ik mij heel klein, maar van binnenuit was het juist alsof ik de hele wereld aankon. Ik voelde me samen met Frank alleen, solitair, maar samen compleet en gelukkig. De afzondering en stilte voelden alsof dit precies de plek was waar wij samen moesten zitten.

De zon begon al lekker op onze huid te branden en na twee uur klimmen begon de watervoorraad te slinken. We besloten terug te gaan en ons geluk te beproeven voor een goedkope rit naar huis. Op internet hadden we ergens gelezen dat er busjes gaan voor drie dinar per persoon. We kwamen zo'n busje tegen (toeval, want er bestaan geen vaste tijden waarop ze rijden) en aangekomen in Aqaba gaven de man keurig zes dinar. Hij keek erg verbaasd. Dat verbaasd mij niets, nu ik later van een collega heb gehoord dat we het dubbele hebben betaald.

De vis is ingesmeerd met kruiden en volgestopt met verse groenten. De mannen hebben er heel strak aluminiumfolie omheen gewikkeld en nu kunnen we dit heerlijke maal gaan stomen op de kooltjes die ik zo goed in de gaten heb gehouden de afgelopen tien minuten. We zitten met twee vrienden die we hebben ontmoet doordat zij ons aanspraken op het strand. Ze hosten beide vaak backpackers helemaal gratis, omdat ze graag Engels willen leren. Zodoende nodigen ze ons wel eens uit om lekker te eten en praten. Het vuur is nu uit, ik ben in een gesprek verwikkeld en mijn maag is aan het knorren. De gedachtestroom maakt plaats voor een heerlijke avond.