Nieuwe website
Lees in het vervolg al onze verhalen, en bewonder alle foto's op onzespiksplinternieuwe website: www.reisrijker.com
Droomvlucht
De kleurenpracht is overweldigend, maar nog niet eens het mooist van alles, dat is de gezondheid die dit rif uitstraalt. Vele soorten hard koraal afgewisseld door grote sponzen worden nu en dan onderbroken door een loom in de stroming hangendeGorgoniandie plankton uit het water filtert. Erboven zwemmend bevind je je constant in een gekrioel van leven. Grote scholenBrown Chromisdie allemaal tegen de stroming in hangen en druk bezig zijn om voor ons onzichtbare diertjes uit het water te eten, kleineSilversideszwemmen zenuwachtig heen een weer, aanvoelende dat zij op bijna ieders menu staan. Als we naar rechts kijken, ‘the blue’ in, zien we in enorme getalen flamboyant gekleurdeCreole Wrassedie zo nu en dan met tienduizenden tegelijk het rif opzoeken en de vele poetsstations bezoeken waarBlueheads, fel geel met knal paarseFairy basslets, geleJuvenile Spanish Hogsen een verscheidenheid aan bont gekleurde, of juist doorzichtige garnalen ze van al die vervelende parasieten ontdoen. Met de bek open hangen de vissen om de schoonmakers heen, geduldig wachtend tot zij aan de beurt zijn.
Ook in ‘the blue’ zijn steeds de silhouetten te zien vanYellowtail Snappers, aangetrokken door zoveel leven en in hun ogen zoveel lekkers. Zij zijn niet de enigen, kleine groepjesBar JacksenHorse Eye Jackszwemmen snel heen en weer, waardoor de vele rifvissen uit elkaar gedreven worden. Door al die beweging lijken het er nog eens meer te zijn! De groepjesSchoolmaster Snapperskijken loom toe, zij zullen vanavond pas actiever worden en ook de grotereTiger Grouperis hier niet voor een lunch, maar voor een lekkere poetsbeurt.
We zwemmen door en voelen ons als in een droom, overal valt wat te zien en we komen letterlijk ogen te kort. Plots worden we opgeschrikt door eenGreen Morayvan ongeveer 2 meter lang die van achter onder ons door komt zwemmen, en ons aankijkend lijkt te willen zeggen: “he, jullie ook hier!”.
Na een half uur draaien we om en via de ondiepte gaan we terug richting de boot. Hier maken de harde koralen plaats voor zachte koralen, die waarschijnlijk beter kunnen tegen de hoeveelheid licht en hier traag heen en weer bewegen in de branding. Als je goed kijkt zie je ook hierin allerlei moois verstopt.Slender Filefishdie doet alsof hij ook Gorgonian is enFlamengo Tongue, die de Gorganian juist als voedsel ziet delen deze zachte koralen metSharpnose Puffers.
Parrotfishzijn druk opzoek naar de lekkerste hapjes algen, het blijkt alleen dat die hapjes zich precies bevinden op de ‘boerderijtjes’ vanDusky Damselfishdie iedere indringer fanatiek achterna zitten. Als de betreffende indringer niet snel genoeg maakt dat hij wegkomt happen de kleine Damsels, om te laten zien dat het menens is. Ook wij voelen zo nu en dan een knabbeltje aan onze vin en kijken glimlachend naar de verwarde druktemaker. Het leven van een Damsel is zwaar, de eenzaam passerende Parrotfish of duiker kan hij nog wel aan, maar als aan de horizon een grote vlek ongeordend donker blauw verschijnt wordt hij bang.Blue Tanggebruiken een overdonderingsstrategie, met tientallen tegelijk vallen ze aan op een klein stukje rif en beginnen alle algen op te eten. De arme Damsel weet niet waar hij moet beginnen en valt lukraak wat vissen aan, maar het zijn er te veel en hij trekt zich terug. Na een paar seconden trekken de Blue Tang door naar het volgende smakelijk uitziende veld met algen.
In hun kielzog trekt een hele stoet roofvissen mee die hopen te profiteren van de chaos die de Blue Tang creëren;Trumphetfishen Barjacks die best een Damselfish lusten,Goatfishdie hopen dat er wat krabbetjes en kreeftjes uit hun schuilplaats worden gejaagd.
Voor we het weten zij we terug bij de boot, voor ons gevoel veel te snel. De riffen zijn hier zo gezond, en hoewel het zien van iets bijzonders of groots, of iets bijzonder groots, natuurlijk ook heel tof is, zijn het de verscheidenheid en de kwantiteit van leven die je het gevoel geven in een compleet andere wereld te zijn, in een droom!
Maar waarom doen mensen zoveel moeite, trekken ze een ongemakkelijk pak aan en gaan ze een uur kou lijden? Ik heb me meerdere malen afgevraagd wat mensen nou zo trekt aan duiken. Oud en jong, rijk en arm, hip en onhip, fit en helemaal niet zo fit meer, iedereen pakt met evenveel vreugde een tank en stapt, springt of glijdt het water in. Uren worden onder water besteed, uren met kijken naar vis en koraal. Veel geld en vrije dagen worden opgeofferd om een paar duiken te kunnen maken. Waarom? Waarom gaan ze niet met hun kont in het witte zand zitten, cocktail erbij en muziekje op de oren? En als je vis wilt zien, is het toch zo veel gemakkelijker om gewoon te gaan snorkelen?
Maar dat is het niet. Wat alle soorten en vormen mensen aantrekt aan duiken, is het totaal andere. En dat maakt het andere totaal overbodig. Je bevindt je daadwerkelijk in de natuur. Het is niet alleen het kijken naar, maar het onderdeel uitmaken van. Je ziet niet een vis, je bent een vis. De eigenschappen die een mens een mens maken, verdwijnen. Je stembanden zijn waardeloos, je vingers gebruik je nauwelijks en je staat niet rechtop, maar ligt horizontaal in het water. Het totaal één worden met de natuur kan je alleen onder water zo goed ervaren. Wij hebben ook in het Krugerpark in Zuid-Afrika gelopen, midden in de bush tussen de olifantendrollen en de jagende luipaarden. Je bent daar echter meer een indringer dan een onderdeel van de natuur. Als de dieren je tegenkomen, schrikken ze en schieten ze snel weg. Interactie en close encounters zijn nauwelijks mogelijk. En begrijp me niet verkeerd, het is prachtig daar. Je ruikt, voelt en ziet de natuur in volle glorie. Maar dit schrijf ik om het verschil met de onderwater wereld duidelijk te maken. De Damselfish die je vin aanvalt omdat je te dicht bij zijn ‘boerderijtje’ bent, jeDogsnapperdie een nachtduik lang met je mee zwemt omdat je zorgt voor verlichting tijdens het jagen, de Green Moray die nieuwsgierig naar je toe komt om kennis met je te maken.
O en het beste van alles vind ik de bijna gewichteloosheid. Je vliegt! Een droom die uitkomt.
Zeebeminnen
“You know I always wanted to be a mermaid, right, well today...”. Ze ging verder over het gevoel wat ze afgelopen duik had gekregen toen een school met duizenden paarsgekleurde vissen haar passeerde, terwijl ze hangend in midwater bijna geen zwaartekracht vernam.
Zeemeerminnen, dikke Amerikanen, kleine kinderen, Japanners, camera’s, Hollanders die het in Zeeland heel mooi vinden en dat als hun missie zien jou daarvan te overtuigen (ga lekker terug naar je eigen land), mensen met veel geld, mensen met weinig geld. Het lijkt wel alsof de hele wereld onder water te vinden is. Dus laat ik maar the obvious staten; één ding die duikers hier gemeen hebben, is de liefde voor duiken.
De leukste duikers zijn echter duikers die nog geen duikers zijn. Of beter gezegd, degenen die dat net aan het worden zijn. Want als ik mensen voor het eerst mee onder water neem, is het alsof ik ook voor het eerst weer onder water zit, alleen dan zonder de onwennigheid. Als een kind zo blij zijn mijn studenten bij het zien van de meest voorkomende vissen en minst opvallende kreeften. Word ik teruggezwaaid om eens heel snel te aanschouwen wat zij zijn tegengekomen, kom ik na een spurt erachter dat het een ontzettend mooie, maar dan wel erg bekende, French Angel Fish (Google) is. En wanneer ik een signaal geef voor schilpad (“kijk nou, daar, boven je” gebaar ik druk wijzend), zwaaien ze heel blij nogmaals naar een papegaaivisje voor hen. Vervolgens krijg ik van hen het signaal voor dolfijnen (waar, wáár, wáár dan?), blijkt het een zelfverzonnen methode te zijn om aan te geven dat de stroming vandaag niet echt mee zit. Stuk voor stuk maken ze kennis met deze zeewezens en nemen mij in deze ontmoeting mee. Want zeg nou eerlijk, een papegaaivisje is ook mooi (Google, mensen). Studenten, ik omarm hun enthousiasme, want zo blijf ik mij herinneren dat het gewoon super mega tof vet is onderwater. Maar volgende keer zie ik toch liever wel die dolfijnen.
Begin van het begin
Vanuit de lucht lijkt het er meer op dat je een metropool nadert zoveel licht straalt Kralendijk uit. Als een parel omringd door zwart van de oceaan. Zoals het hoort op een Caribisch eiland zijn gates en terminals en wat al niet meer achterwege gelaten; een streep asfalt, een bureautje met een vrolijke douane beambte en een lopende bagage band zijn al wat rest. De warmte die ons begroet is niet klam, drukkend, benauwd of op een andere manier vervelend, het is een rustgevende warmte, een wat-er-ook-gebeurt-het-is-in-elk-geval-warm-warmte. Op de zon zullen we nog een nachtje moeten wachten, maar ik ben al vrolijk omdat we ons avontuur eindelijk begonnen zijn.
Wanneer je ergens in het donker aankomt, lijkt die plek een soort magie over zich heen te krijgen. Iedere straathoek is gezellig, overal ruikt het naar lekker eten en er schijnt constant muziek te draaien. Zelfs als de volgende dag blijkt dat dit gewoon een aardse plek is en niet een of andere utopie, blijft de magie van de eerste nachtelijke indruk hangen. Eigenlijk zou je altijd in het donker aan moeten komen!
Wilde ezeltjes en geiten versperren de weg om ons welkom te heten, en de zee kabbelt rustig met al zijn beloftes voor een mooie tijd. Eenmaal in het appartement kunnen we met wat hondengeblaf en een luid waaiende wind (en jetlag) heerlijk in slaap komen. Een nieuw leven is begonnen!
Waar gaat dit heen?
Waar gaat dit heen?
De warmte van een knisperend vuurtje. Net heet genoeg om je handen van weg te trekken, maar aantrekkelijk genoeg om je handen er weer naar toe te brengen. Heet en koud wisselen elkaar af en je wangen gloeien op als de kooltjes op het vuur. Je rug wordt koud van de wind, maar je kunt alleen maar staren in het vuur, waar de vlammen van vorm veranderen. Het vooruitzicht van de heerlijke vis die nu met kruiden wordt ingesmeerd, zorgt dat je maag een beetje begint te knorren. Nog maar een slokje bier en even laten meevoeren in de stroom van gedachten die het vuur naar zich toe trekt.
Je laten meevoeren zonder zelf controle te hebben over de bestemming en weg er naartoe, is mij niet geheel onbekend. Een heerlijk warm vuurtje is zo'n romantisch idee, maar de werkelijkheid van het taxiïsme hier is dat minder. Elke keer is het weer een avontuur om in het avonduur van de stad terug naar de duikschool te komen. Er zijn twee soorten taxi's die je kunt nemen; een reguliere taxi voor drie dinar en een collectieve taxi voor twee dinar. Als Nederlander is de keuze makkelijk gemaakt. De collectieve taxi's zijn echter illegaal en een ongeorganiseerd zooitje, waar je vaak nog een kwartier in zit te wachten op de rest van de collectiviteit. Lees en vrees.
...Er reden twee Jordanen in onze taxi mee. Ons gebrekkig Arabisch liet ons begrijpen dat de jongens niet precies wisten waar ze heen moesten of dat ze in ieder geval op telefonische instructies moesten wachten. De chauffeur vroeg ons of het goed was dat het tien minuten langer duurde. Natuurlijk, we betalen immers een dinar minder dan met een privé taxi. We begonnen echter halverwege de woestijn toch onze twijfels te krijgen. Waar gaan we naar toe? Uiteindelijk wisten ze dat zelf ook niet en keerden we om. Waar zij zijn afgezet, is ons niet bekend, maar wij zijn na bijna drie kwartier wel thuisgekomen...
...Er bestaan luxe auto's, er bestaan mooie auto's, er bestaan goede auto's en er bestaan groene, kapotte bestelbusjes. Zelf zittende in één daarvan, reden we langs een ander die niet meer reed. En ken je dat gevoel dat als je een berg op fietst, je met je bovenlichaam als een schommel mee beweegt om de fiets extra vaart te geven? Zo zitten wij in de busjes als deze overvol zit of - erger nog - een andere auto tracht in te halen...
...Eén auto inhalen is dan nog geen ramp, vooral niet omdat er geen tegenliggers op de ‘snelweg' zitten, maar we hebben ook eens op een twee-rijbaan een file vrachtwagens spookrijderstijl ingehaald. Say no more. Sommige verhalen zijn ook niet voor moeders geschikt...
...Het seizoen is laag. Heel laag. Klanten zijn dus overal in elke business schaars en door het taxiïsme wordt er dan niet extra goed gezorgd voor de klanten, maar er wordt verbaal om gevochten. Een keer zaten we in een busje keurig te wachten op verdere vulling, toen we door wel zeven andere chauffeurs werden belaagd met aanbiedingen om met hen mee te gaan. Het werd zelfs zo erg, dat ze flink met elkaar ruzie begonnen te maken...
...Voor twee dinar met z'n tweeën twaalf kilometer met een taxi is niet duur. En door elke keer niet te kiezen voor de gemakkelijke privé taxi, verdienen we ook nog eens een dinar (kwestie van optimistisch perspectief). We gooiden echter al ons fortuin weg toen we geen gepast geld hadden en een briefje van vijf aan de chauffeur overhandigden. Op een sluikse manier wisselde hij die om naar een briefje van één en zei dat het niet genoeg was. Ondertussen was Frank twee dinar van binnen gaan halen om wel gepast te betalen, en gaven we dus nog een dinar aan de chauffeur. Mijn verhaal klopt logistiek nu niet. Het was in ieder geval een raar gedoe en de taxi heeft ons zes dinar afhandig gemaakt...
...Een andere avond zaten we zoals gewoonlijk weer in een busje te wachten op de rest. Deze chauffeur kenden we, een aardig net mannetje. Iemand vroeg ons out of the blue wat we bij hem betaalden en vanuit goed gedrag antwoordde ik hem eerlijk. Het bleek een undercover agent te zijn en ons aardig mannetje heeft een boete van 100 dinar door mij gekregen...
Ik knipper met mijn ogen en word wakker uit deze gedachtestroom, alleen om mij te laten meeslepen in weer nieuwe gedachten. Mooie herinneringen van een paar dagen terug.
Zonder plan, met een rugzakje op en wat water zijn we op goed geluk naar Aqaba gegaan. Er reden geen bussen meer, maar een taxichauffeur al op zijn weg naar Wadi Rum wilde ons wel voor weinig geld meenemen. Snel nog even heerlijke falafels gekocht en daar gingen we. Na een uur kwamen we bij de ingang van Wadi Rum aan, een grote woestijn met hoge bergen, zandduinen en valleien. Een paar dagen daarvoor hadden we een klein gedeelte van het gebied ontdekt met kennissen van ons die daar vaak hiken. Zij hadden ons een richting gewezen waar het ook de moeite waard was te lopen, klimmen en klauteren. Dat gingen wij met z'n tweeën nu maar eens ontdekken.
We liepen al direct in de verse voetsporen van wat wij denken een kleine katachtige. Even later kruisten deze meerdere grotere voetsporen. Er zijn wolven in dit gebied, dus het zou kunnen dat wij hun territorium hadden ontdekt. Het enige wat wij echter levend tegenkwamen, waren kleine vogeltjes, hagedisjes en mestkevers. Het zand achter ons latend trokken we de bergen op, zoekend naar een panoramisch uitzicht.
Eindeloze stilte van het niets; geen auto's, geen vogels, geen wind, geen elektriciteitskabels, geen geluid. We zitten halverwege een steile berg die we niet verder kunnen beklimmen en we kijken uit over een droge vallei, omringd door nog meer bergen. Voetsporen ver beneden onder ons vertellen dat hier kort geleden nog iemand is geweest, maar verder lijkt het alsof we de eersten zijn die deze plek ontdekken. Woest, droog, onherbergzaam en ontzettend mooi.
Daar zaten we dan samen, met een lekker broodje in de stilte. Ik was me nog nooit zo bewust geweest van mijn eigen aanwezigheid. Omringd door natuur voelde ik mij heel klein, maar van binnenuit was het juist alsof ik de hele wereld aankon. Ik voelde me samen met Frank alleen, solitair, maar samen compleet en gelukkig. De afzondering en stilte voelden alsof dit precies de plek was waar wij samen moesten zitten.
De zon begon al lekker op onze huid te branden en na twee uur klimmen begon de watervoorraad te slinken. We besloten terug te gaan en ons geluk te beproeven voor een goedkope rit naar huis. Op internet hadden we ergens gelezen dat er busjes gaan voor drie dinar per persoon. We kwamen zo'n busje tegen (toeval, want er bestaan geen vaste tijden waarop ze rijden) en aangekomen in Aqaba gaven de man keurig zes dinar. Hij keek erg verbaasd. Dat verbaasd mij niets, nu ik later van een collega heb gehoord dat we het dubbele hebben betaald.
De vis is ingesmeerd met kruiden en volgestopt met verse groenten. De mannen hebben er heel strak aluminiumfolie omheen gewikkeld en nu kunnen we dit heerlijke maal gaan stomen op de kooltjes die ik zo goed in de gaten heb gehouden de afgelopen tien minuten. We zitten met twee vrienden die we hebben ontmoet doordat zij ons aanspraken op het strand. Ze hosten beide vaak backpackers helemaal gratis, omdat ze graag Engels willen leren. Zodoende nodigen ze ons wel eens uit om lekker te eten en praten. Het vuur is nu uit, ik ben in een gesprek verwikkeld en mijn maag is aan het knorren. De gedachtestroom maakt plaats voor een heerlijke avond.
Russisch Roulette
Russisch roulette
Een groep van twaalf Russen zou voor een week bij ons komen om te duiken. Eén daarvan was een instructeur en leider van de groep, de rest zou bestaan uit gecertificeerde duikers van diverse niveaus. Een normale week met twee duiken op een dag beloofde het te worden.
Natuurlijk bleek bijna niets minder waar. Er waren slechts twee Russen gecertificeerd en de rest had alleen het zwembadgedeelte van de eerste cursus afgerond. De instructeur verwachtte dus van ons dat we hielpen met een groep van negen te certificeren tot Open Water Diver. Aangezien ik ook instructeur ben, zou een simpel rekensommetje ons twee netjes georganiseerde groepen met vier en vijf studenten geven. Beide groepen in het begin de hulp van een Divemaster erbij en we zouden relatief zonder problemen de week doorkomen. Echter, de instructeur had andere plannen.
Een Divemaster collega van mij en ik moesten hem en de groep van negen studenten assisteren in de cursus. Hij kende echter de duikplaatsen en omstandigheden niet, waardoor de leiding half bij hem en half bij mij kwam te liggen. De groep was een ongeorganiseerde chaos aan onzelfstandige zeurende vrouwen en niet-engels-sprekende mannen. De instructeur zelf wist niets van PADI standaarden af zo (b)leek het en alles resulteerde in hard werk voor ons, zonder resultaten voor de cursus.
We doen kantduiken, wat betekent dat we het water in kunnen lopen, onze vinnen vervolgens als het water tot heuphoogte is kunnen aantrekken en de duik direct kunnen beginnen. De groep werd echter geïnstrueerd om op het strand al de vinnen aan te trekken, wat zorgde voor lachwekkende plaatjes van waggelende walRussen. Hoe vaak wij hen ook adviseerden om net als wij pas in het water die onhandige flappen aan te trekken, ze bleven stug hun eigen wijze volgen, tot hilariteit voor het publiek op het strand.
Nog een voorbeeld. De tank die een duiker achter op zijn rug draagt en hem voorziet met lucht, is gevuld met normale luchtsamenstelling dat samengeperst wordt. Deze samengeperste lucht voorziet een duiker van ongeveer een uur aan lucht en komt onder normale druk uit de fles, zodat het gemakkelijk in te ademen is. Er is een metertje dat aangeeft hoeveel lucht je nog in de fles hebt, zodat je niet zonder komt te zitten. Veiligheidsregels geven aan dat je tot een kwart in de fles kan duiken en dan het water uit moet. Mocht je met iets minder het water uit gaan, is er niets aan de hand, want je kunt nog steeds normaal de lucht inademen. Het was voor de Russen echter onbegrijpelijk dat een kwart niet nul betekende en elke student die aflas dat hij de grens bereikte, raakte in onbevlogen paniek.
Maar wat kon ik doen? Klant is koning en slechts in stilte vervloekte ik de gang van zaken. Na twee dagen was de groep gecertificeerd en wonder boven wonder was er toch enige vooruitgang bij sommigen geboekt. Nu konden we duiken gaan maken in twee groepen, waardoor er meer persoonlijke aandacht voor de duikers vrijkwam. Hoewel er nog steeds irrationele besluiten door de instructeur werden gemaakt, verliepen de duiken zonder redelijk veel problemen en waren de duikers zeer tevreden.
De volgende verrassing was de aankondiging van het begin van de vervolgcursus. De duikers moesten deze week ook nog Advanced Open Water Diver worden gecertificeerd. En met niets minder dan een nachtduik als onderdeel van die cursus, beloofde ook dit cadeautje enig te worden. Al ons professioneel duikende staff hesen we in een duikpak gewapend met zaklamp en biddend gingen we het water in. De veiligheidsnormen hadden we voor de zekerheid maar even flink aangescherpt en uiteindelijk viel het mee. Vijfentwintig minuten tot maximaal zes meter en één zoekgeraakte vin, één masker die kwijt is, twee mensen met een arm en been in een zee-egel en maar één huilende vrouw achteraf.
De volgende avond hadden we een afscheidsborrel (was de week nu al voorbij?) en wij hadden flink wat wodka ingeslagen. Iets te veel voor mij, maar dat zijn slechts details. Zonder fooi zijn we achtergelaten, maar met de belofte dat ze binnen zes weken weer terug zijn met een nieuwe groep. Dolletjes. Ik hou van mijn werk, ik hou van mijn werk, ik hou van mijn werk...
Maar ik hou serieus van mijn werk, ook al zijn er soms hobbels op de weg. Zo heb ik een paar dagen geleden een geparalyseerde man voor zijn eerste duik meegenomen. Hij kon zijn benen niet voelen en bewegen, maar gelukkig als de beste zwemmen. We hebben het beide zwaar gehad, want het was lichamelijk niet niks. Hij moest 18 kilo meenemen om beneden te kunnen blijven (normaal neemt iemand de helft mee) en dit moest hij allemaal met zijn armen vooruit stuwen. Ik zwom boven hem, aan het oppervlak, zijn tank vasthoudende en zo hard mogelijk hem meeslepen om tenminste ook maar iets vooruit te komen. Hem uiteindelijk weer uit het water krijgen, wat minstens net zo zwaar was. Zijn blijdschap en dankbaarheid waren echter zo groot, daar zijn geen woorden voor. Hij gaat over een paar maanden de hele cursus volgen bij ons en wordt de eerste geparalyseerde Open Water Diver van Jordanië.
Een momentje voor jezelf
Een momentje voor jezelf
Ooit heb ik onderscheid gemaakt tussen ‘samenwonen' en ‘samen wonen'. De onderscheidende spatie duidt op een vrijblijvende onafhankelijkheid. Zonder spatie kies je er samen voor om een leven te delen, met alle vieze was, rekeningen en boodschappen die gedeeld moeten worden. De spatie geeft vrijheid hieraan. Je hebt je eigen vieze was, maar deelt een wasmachine. De gezamenlijke rekeningen worden dan weer door de een, dan weer door de ander betaald en de boodschappen worden gedaan, of niet.
Wonen Frank en ik nu samen met of zonder spatie? We hebben er niet opzettelijk voor gekozen om bij elkaar te gaan wonen, het was meer een - erg logische - bijkomstigheid bij de keuze samen in Jordanië te werken. Een erg fijne bijkomstigheid merk ik nu. De waarschuwingen ‘als je samen op vakantie gaat en als je gaat samen( )wonen, dan leer je elkaar pas echt kennen' gaan niet op. Er doen zich in ieder geval geen problemen voor.
Natuurlijk nemen we wel een momentje voor onszelf. Mijn blog vult zichzelf immers niet en nog steeds ervaar ik de mediterende werking van hardlopen. Duiken is echter minder relaxed geworden dan voordat ik instructeur was. Waar ik eerst nog achter de groep aan kon zwemmen, met een schuin oog gericht op de duikers, maar met ogen te kort gericht op al het moois, kan ik nu alleen nog maar letten op mijn studenten. Een moment van onoplettendheid en er kan iets finaal misgaan.
Zo nam ik een paar dagen terug een Belgische meid van mijn leeftijd voor het eerst mee onder water. Op anderhalve meter diep zitten we op onze knieën om een paar oefeningen te doen die haar relaxed door de duik heen zullen leiden. Ze verloor echter haar evenwicht en ving zichzelf op met haar hand vol in een zee-egel. Alle grappen over domme Belgen daar gelaten, ik had moeten zien dat we daar niet helemaal tactisch gesetteld waren (maar wie stopt haar hand nou in een zee-egel?). Een zee-egel is niet giftig, de stekels bestaan juist uit proteïnen die, als ze oplossen in de bloedbaan, zelfs gezond zijn. One sea-urgeon a day, keeps the doctor away.
Terug naar de geen problemen boven water. Het samen( )wonen is fijn, maar er valt weinig over te zeggen, want we zijn nog geen maand hier. Wat hebben we al gedaan hier? De eerste weken waren er nauwelijks gasten, waardoor we onze tijd besteed hebben aan het opleuken van de duikschool door middel van heel veel verf en zware stenen. Als vrouw doe ik niet aan gesjouw, wat helaas resulteerde in drie broeken en een shirt onder de verfvlekken. Nu er meer gasten zijn, liggen we veel meer in het water heb hebben we ook de kans gezien Frank te certificeren voor zijn Advanced Open Water. Met beide een fooi van 10 euro in onze zak (lang leve Amerikanen), gaan we een paar keer per week de stad in voor sisha, thee en kebab of pizza.
Woensdag hebben we een dag vrij en plannen we om naar Wadi Rum te gaan, een bedoeïenen gebied hier niet ver vandaan. De zonsondergang schijnt de hele woestijnvallei rood op de laten lichten. Een wijntje erbij, geheel alleen samen boven op een berg zitten, de sterrenhemel die langzaam tevoorschijn komt, zucht, wat een romantiek, de dag na Valentijn. Maar eerst is nog de koelkast akelig leeg en zit de was te wachten op de droogtrommel. Hopelijk snapt hij de hint.
Helaas...
Boedapest en de rest
Boedapest en de rest
Je kunt het luxe noemen, maar ik was echt vergeten hoe intense kou aanvoelt. En dan was het nog geen eens beneden het vriespunt in de Hongaarse hoofdstad. Snijdende wind en een strak blauwe lucht. Met hete goulash soep en een pul bier was het een mooi gezicht, die groteske gebouwen en grote, lege pleinen. Duidelijk was dat het geen hoofdseizoen is, want de hoofdattracties waren vroeg gesloten of gingen helemaal niet open. Er liepen slechts vrouwen met bontjassen en mutsen van hetzelfde pluizige wit of bruin materiaal over de brede straten. Diner met een fles wijn en sterke drank met koffie na, nog een afzakkertje in een verlaten cocktailbar en de dag werd rozig afgesloten. Daarna het vliegtuig weer in, want dit stedentripje was enkel om de 11-urige tussenstop te doden.
Een 11-urige tussenstop op weg naar Amman. In mooi Arabisch was mij vorige keer een briefje meegegeven waarop zou moeten staan dat ik zonder moeilijkheden en te betalen het land in kan, omdat ik hier werk heb. Om half vier 's nachts moest ik echter iemand van de duikschool wakker bellen, zodat de immigratiedienst een confirmatie had van mijn verblijfplaats. Arme chauffeur van ons, ik had alleen zíjn telefoonnummer paraat. Wist hij veel wat hij moest zeggen! En gelukkig wist ik niet wat zij allemaal zeiden. Met één telefoontje en een lieve glimlach liep ik slaapdronken de douane door. Het was gelukt.
In de tweede hoofdstad aangekomen, zaten we daar dan. Ons busje ging pas om half zeven, wat ons nog een aantal uur doodvermoeid op het vliegveld restte. Het busje nam ons uiteindelijk naar een busstation, van daar moesten we een taxi nemen naar een ander station en na weer een paar uur gewacht te hebben, hadden we dan eindelijk de grote bus die ons in vier uur naar Aqaba bracht, waar de in de nacht wakker gebelde chauffeur op ons stond te wachten. Het was een lange, lange, lange reis. Er bestaat heus een vlucht direct vanaf Schiphol naar Aqaba, maar waarom makkelijk doen als het ook 50 euro goedkoper kan?
Het is laagseizoen in Aqaba, wat betekent dat we momenteel geen gasten hebben. Gelukkig hebben we de eerste paar dagen wel wat duikers gehad en dus wat duiken kunnen maken. We vullen onze dagen nu met films kijken, hardlopen, theorie voor Franks komende cursussen, niksen, wandelen met de puppy's, zonnen, lezen, kletsen met collega's, af en toe een clean-up duik met het team en verder wachten totdat mensen massaal de winterdepressie zo zat zijn dat ze de zon weer komen opzoeken. Het is rustig, maar het voelt lichtelijk nutteloos. We zijn hier niet voor vakantie en aangezien we net zijn terugkomen van een heerlijke relaxte, warme en sportieve tijd in Zuid-Afrika, willen we aan het werk. Zware tanks sjouwen, het koude water in, dode tenen onder een te hete douche opwarmen, de voldoening van zoete thee voelen, onbekende vissen in een boek opsporen, lachen, leren, lange werkdagen maken. Het komt over een aantal weken, we moeten geduld hebben.
Gister een staaltje bouwen op z'n Jordaans gezien. Een acht meter hoge muur moet geschilderd worden met ons logo. Een geïmproviseerde steiger werd gebouwd, waaraan meer los dan vast zat. Alles gaat met veel gechallebegalla, door elkaar gepraat en chaos, waardoor Frank, die - laten we eerlijk zijn - al niet het meest technische wonder is, constant achter de feiten aanliep. Het was een komisch gezicht. Uiteindelijk bleken ook de touwen niet genoeg om alles op zijn plaats te houden, waardoor nu een niet gebruikte steiger er verlaten bij staat. Kennelijk zijn er meer niet zo technisch hier.
Nog wat feitjes om de update compleet te maken; het water is nu 21 graden, de buitentemperatuur 23 en het is lichtbewolkt. De avonden zijn lekker met een lange broek en vest, de nachten slapen we vast, het eten is met onze handen en er zijn ondertussen drie nieuwe huisdieren geadopteerd, wat het totale aantal dieren laat neerkomen op standje Janita-is-erg-blij. Frank heeft het mooie aantal van 10 in zijn duiklogboek staan en is gecertificeerd als Emergency First Responder. Ik heb net iets meer duiken. Oja, en het bleek dat we vier zakken drop mee hadden, terwijl we in Nederland nooit drop eten. Er werd door een collega aan ons gevraagd of er geen drank in zat. Was het maar zo. Best een goed idee eigenlijk. Drop, lekkerder kunnen we het niet maken, wel leuker.