Een momentje voor jezelf

Ooit heb ik onderscheid gemaakt tussen ‘samenwonen' en ‘samen wonen'. De onderscheidende spatie duidt op een vrijblijvende onafhankelijkheid. Zonder spatie kies je er samen voor om een leven te delen, met alle vieze was, rekeningen en boodschappen die gedeeld moeten worden. De spatie geeft vrijheid hieraan. Je hebt je eigen vieze was, maar deelt een wasmachine. De gezamenlijke rekeningen worden dan weer door de een, dan weer door de ander betaald en de boodschappen worden gedaan, of niet.

Wonen Frank en ik nu samen met of zonder spatie? We hebben er niet opzettelijk voor gekozen om bij elkaar te gaan wonen, het was meer een - erg logische - bijkomstigheid bij de keuze samen in Jordanië te werken. Een erg fijne bijkomstigheid merk ik nu. De waarschuwingen ‘als je samen op vakantie gaat en als je gaat samen( )wonen, dan leer je elkaar pas echt kennen' gaan niet op. Er doen zich in ieder geval geen problemen voor.

Natuurlijk nemen we wel een momentje voor onszelf. Mijn blog vult zichzelf immers niet en nog steeds ervaar ik de mediterende werking van hardlopen. Duiken is echter minder relaxed geworden dan voordat ik instructeur was. Waar ik eerst nog achter de groep aan kon zwemmen, met een schuin oog gericht op de duikers, maar met ogen te kort gericht op al het moois, kan ik nu alleen nog maar letten op mijn studenten. Een moment van onoplettendheid en er kan iets finaal misgaan.

Zo nam ik een paar dagen terug een Belgische meid van mijn leeftijd voor het eerst mee onder water. Op anderhalve meter diep zitten we op onze knieën om een paar oefeningen te doen die haar relaxed door de duik heen zullen leiden. Ze verloor echter haar evenwicht en ving zichzelf op met haar hand vol in een zee-egel. Alle grappen over domme Belgen daar gelaten, ik had moeten zien dat we daar niet helemaal tactisch gesetteld waren (maar wie stopt haar hand nou in een zee-egel?). Een zee-egel is niet giftig, de stekels bestaan juist uit proteïnen die, als ze oplossen in de bloedbaan, zelfs gezond zijn. One sea-urgeon a day, keeps the doctor away.

Terug naar de geen problemen boven water. Het samen( )wonen is fijn, maar er valt weinig over te zeggen, want we zijn nog geen maand hier. Wat hebben we al gedaan hier? De eerste weken waren er nauwelijks gasten, waardoor we onze tijd besteed hebben aan het opleuken van de duikschool door middel van heel veel verf en zware stenen. Als vrouw doe ik niet aan gesjouw, wat helaas resulteerde in drie broeken en een shirt onder de verfvlekken. Nu er meer gasten zijn, liggen we veel meer in het water heb hebben we ook de kans gezien Frank te certificeren voor zijn Advanced Open Water. Met beide een fooi van 10 euro in onze zak (lang leve Amerikanen), gaan we een paar keer per week de stad in voor sisha, thee en kebab of pizza.

Woensdag hebben we een dag vrij en plannen we om naar Wadi Rum te gaan, een bedoeïenen gebied hier niet ver vandaan. De zonsondergang schijnt de hele woestijnvallei rood op de laten lichten. Een wijntje erbij, geheel alleen samen boven op een berg zitten, de sterrenhemel die langzaam tevoorschijn komt, zucht, wat een romantiek, de dag na Valentijn. Maar eerst is nog de koelkast akelig leeg en zit de was te wachten op de droogtrommel. Hopelijk snapt hij de hint.

Helaas...