De kleurenpracht is overweldigend, maar nog niet eens het mooist van alles, dat is de gezondheid die dit rif uitstraalt. Vele soorten hard koraal afgewisseld door grote sponzen worden nu en dan onderbroken door een loom in de stroming hangendeGorgoniandie plankton uit het water filtert. Erboven zwemmend bevind je je constant in een gekrioel van leven. Grote scholenBrown Chromisdie allemaal tegen de stroming in hangen en druk bezig zijn om voor ons onzichtbare diertjes uit het water te eten, kleineSilversideszwemmen zenuwachtig heen een weer, aanvoelende dat zij op bijna ieders menu staan. Als we naar rechts kijken, ‘the blue’ in, zien we in enorme getalen flamboyant gekleurdeCreole Wrassedie zo nu en dan met tienduizenden tegelijk het rif opzoeken en de vele poetsstations bezoeken waarBlueheads, fel geel met knal paarseFairy basslets, geleJuvenile Spanish Hogsen een verscheidenheid aan bont gekleurde, of juist doorzichtige garnalen ze van al die vervelende parasieten ontdoen. Met de bek open hangen de vissen om de schoonmakers heen, geduldig wachtend tot zij aan de beurt zijn.

Ook in ‘the blue’ zijn steeds de silhouetten te zien vanYellowtail Snappers, aangetrokken door zoveel leven en in hun ogen zoveel lekkers. Zij zijn niet de enigen, kleine groepjesBar JacksenHorse Eye Jackszwemmen snel heen en weer, waardoor de vele rifvissen uit elkaar gedreven worden. Door al die beweging lijken het er nog eens meer te zijn! De groepjesSchoolmaster Snapperskijken loom toe, zij zullen vanavond pas actiever worden en ook de grotereTiger Grouperis hier niet voor een lunch, maar voor een lekkere poetsbeurt.

We zwemmen door en voelen ons als in een droom, overal valt wat te zien en we komen letterlijk ogen te kort. Plots worden we opgeschrikt door eenGreen Morayvan ongeveer 2 meter lang die van achter onder ons door komt zwemmen, en ons aankijkend lijkt te willen zeggen: “he, jullie ook hier!”.

Na een half uur draaien we om en via de ondiepte gaan we terug richting de boot. Hier maken de harde koralen plaats voor zachte koralen, die waarschijnlijk beter kunnen tegen de hoeveelheid licht en hier traag heen en weer bewegen in de branding. Als je goed kijkt zie je ook hierin allerlei moois verstopt.Slender Filefishdie doet alsof hij ook Gorgonian is enFlamengo Tongue, die de Gorganian juist als voedsel ziet delen deze zachte koralen metSharpnose Puffers.

Parrotfishzijn druk opzoek naar de lekkerste hapjes algen, het blijkt alleen dat die hapjes zich precies bevinden op de ‘boerderijtjes’ vanDusky Damselfishdie iedere indringer fanatiek achterna zitten. Als de betreffende indringer niet snel genoeg maakt dat hij wegkomt happen de kleine Damsels, om te laten zien dat het menens is. Ook wij voelen zo nu en dan een knabbeltje aan onze vin en kijken glimlachend naar de verwarde druktemaker. Het leven van een Damsel is zwaar, de eenzaam passerende Parrotfish of duiker kan hij nog wel aan, maar als aan de horizon een grote vlek ongeordend donker blauw verschijnt wordt hij bang.Blue Tanggebruiken een overdonderingsstrategie, met tientallen tegelijk vallen ze aan op een klein stukje rif en beginnen alle algen op te eten. De arme Damsel weet niet waar hij moet beginnen en valt lukraak wat vissen aan, maar het zijn er te veel en hij trekt zich terug. Na een paar seconden trekken de Blue Tang door naar het volgende smakelijk uitziende veld met algen.

In hun kielzog trekt een hele stoet roofvissen mee die hopen te profiteren van de chaos die de Blue Tang creëren;Trumphetfishen Barjacks die best een Damselfish lusten,Goatfishdie hopen dat er wat krabbetjes en kreeftjes uit hun schuilplaats worden gejaagd.

Voor we het weten zij we terug bij de boot, voor ons gevoel veel te snel. De riffen zijn hier zo gezond, en hoewel het zien van iets bijzonders of groots, of iets bijzonder groots, natuurlijk ook heel tof is, zijn het de verscheidenheid en de kwantiteit van leven die je het gevoel geven in een compleet andere wereld te zijn, in een droom!

Maar waarom doen mensen zoveel moeite, trekken ze een ongemakkelijk pak aan en gaan ze een uur kou lijden? Ik heb me meerdere malen afgevraagd wat mensen nou zo trekt aan duiken. Oud en jong, rijk en arm, hip en onhip, fit en helemaal niet zo fit meer, iedereen pakt met evenveel vreugde een tank en stapt, springt of glijdt het water in. Uren worden onder water besteed, uren met kijken naar vis en koraal. Veel geld en vrije dagen worden opgeofferd om een paar duiken te kunnen maken. Waarom? Waarom gaan ze niet met hun kont in het witte zand zitten, cocktail erbij en muziekje op de oren? En als je vis wilt zien, is het toch zo veel gemakkelijker om gewoon te gaan snorkelen?

Maar dat is het niet. Wat alle soorten en vormen mensen aantrekt aan duiken, is het totaal andere. En dat maakt het andere totaal overbodig. Je bevindt je daadwerkelijk in de natuur. Het is niet alleen het kijken naar, maar het onderdeel uitmaken van. Je ziet niet een vis, je bent een vis. De eigenschappen die een mens een mens maken, verdwijnen. Je stembanden zijn waardeloos, je vingers gebruik je nauwelijks en je staat niet rechtop, maar ligt horizontaal in het water. Het totaal één worden met de natuur kan je alleen onder water zo goed ervaren. Wij hebben ook in het Krugerpark in Zuid-Afrika gelopen, midden in de bush tussen de olifantendrollen en de jagende luipaarden. Je bent daar echter meer een indringer dan een onderdeel van de natuur. Als de dieren je tegenkomen, schrikken ze en schieten ze snel weg. Interactie en close encounters zijn nauwelijks mogelijk. En begrijp me niet verkeerd, het is prachtig daar. Je ruikt, voelt en ziet de natuur in volle glorie. Maar dit schrijf ik om het verschil met de onderwater wereld duidelijk te maken. De Damselfish die je vin aanvalt omdat je te dicht bij zijn ‘boerderijtje’ bent, jeDogsnapperdie een nachtduik lang met je mee zwemt omdat je zorgt voor verlichting tijdens het jagen, de Green Moray die nieuwsgierig naar je toe komt om kennis met je te maken.

O en het beste van alles vind ik de bijna gewichteloosheid. Je vliegt! Een droom die uitkomt.