“You know I always wanted to be a mermaid, right, well today...”. Ze ging verder over het gevoel wat ze afgelopen duik had gekregen toen een school met duizenden paarsgekleurde vissen haar passeerde, terwijl ze hangend in midwater bijna geen zwaartekracht vernam.

Zeemeerminnen, dikke Amerikanen, kleine kinderen, Japanners, camera’s, Hollanders die het in Zeeland heel mooi vinden en dat als hun missie zien jou daarvan te overtuigen (ga lekker terug naar je eigen land), mensen met veel geld, mensen met weinig geld. Het lijkt wel alsof de hele wereld onder water te vinden is. Dus laat ik maar the obvious staten; één ding die duikers hier gemeen hebben, is de liefde voor duiken.

De leukste duikers zijn echter duikers die nog geen duikers zijn. Of beter gezegd, degenen die dat net aan het worden zijn. Want als ik mensen voor het eerst mee onder water neem, is het alsof ik ook voor het eerst weer onder water zit, alleen dan zonder de onwennigheid. Als een kind zo blij zijn mijn studenten bij het zien van de meest voorkomende vissen en minst opvallende kreeften. Word ik teruggezwaaid om eens heel snel te aanschouwen wat zij zijn tegengekomen, kom ik na een spurt erachter dat het een ontzettend mooie, maar dan wel erg bekende, French Angel Fish (Google) is. En wanneer ik een signaal geef voor schilpad (“kijk nou, daar, boven je” gebaar ik druk wijzend), zwaaien ze heel blij nogmaals naar een papegaaivisje voor hen. Vervolgens krijg ik van hen het signaal voor dolfijnen (waar, wáár, wáár dan?), blijkt het een zelfverzonnen methode te zijn om aan te geven dat de stroming vandaag niet echt mee zit. Stuk voor stuk maken ze kennis met deze zeewezens en nemen mij in deze ontmoeting mee. Want zeg nou eerlijk, een papegaaivisje is ook mooi (Google, mensen). Studenten, ik omarm hun enthousiasme, want zo blijf ik mij herinneren dat het gewoon super mega tof vet is onderwater. Maar volgende keer zie ik toch liever wel die dolfijnen.