Russisch roulette

Een groep van twaalf Russen zou voor een week bij ons komen om te duiken. Eén daarvan was een instructeur en leider van de groep, de rest zou bestaan uit gecertificeerde duikers van diverse niveaus. Een normale week met twee duiken op een dag beloofde het te worden.

Natuurlijk bleek bijna niets minder waar. Er waren slechts twee Russen gecertificeerd en de rest had alleen het zwembadgedeelte van de eerste cursus afgerond. De instructeur verwachtte dus van ons dat we hielpen met een groep van negen te certificeren tot Open Water Diver. Aangezien ik ook instructeur ben, zou een simpel rekensommetje ons twee netjes georganiseerde groepen met vier en vijf studenten geven. Beide groepen in het begin de hulp van een Divemaster erbij en we zouden relatief zonder problemen de week doorkomen. Echter, de instructeur had andere plannen.

Een Divemaster collega van mij en ik moesten hem en de groep van negen studenten assisteren in de cursus. Hij kende echter de duikplaatsen en omstandigheden niet, waardoor de leiding half bij hem en half bij mij kwam te liggen. De groep was een ongeorganiseerde chaos aan onzelfstandige zeurende vrouwen en niet-engels-sprekende mannen. De instructeur zelf wist niets van PADI standaarden af zo (b)leek het en alles resulteerde in hard werk voor ons, zonder resultaten voor de cursus.

We doen kantduiken, wat betekent dat we het water in kunnen lopen, onze vinnen vervolgens als het water tot heuphoogte is kunnen aantrekken en de duik direct kunnen beginnen. De groep werd echter geïnstrueerd om op het strand al de vinnen aan te trekken, wat zorgde voor lachwekkende plaatjes van waggelende walRussen. Hoe vaak wij hen ook adviseerden om net als wij pas in het water die onhandige flappen aan te trekken, ze bleven stug hun eigen wijze volgen, tot hilariteit voor het publiek op het strand.

Nog een voorbeeld. De tank die een duiker achter op zijn rug draagt en hem voorziet met lucht, is gevuld met normale luchtsamenstelling dat samengeperst wordt. Deze samengeperste lucht voorziet een duiker van ongeveer een uur aan lucht en komt onder normale druk uit de fles, zodat het gemakkelijk in te ademen is. Er is een metertje dat aangeeft hoeveel lucht je nog in de fles hebt, zodat je niet zonder komt te zitten. Veiligheidsregels geven aan dat je tot een kwart in de fles kan duiken en dan het water uit moet. Mocht je met iets minder het water uit gaan, is er niets aan de hand, want je kunt nog steeds normaal de lucht inademen. Het was voor de Russen echter onbegrijpelijk dat een kwart niet nul betekende en elke student die aflas dat hij de grens bereikte, raakte in onbevlogen paniek.

Maar wat kon ik doen? Klant is koning en slechts in stilte vervloekte ik de gang van zaken. Na twee dagen was de groep gecertificeerd en wonder boven wonder was er toch enige vooruitgang bij sommigen geboekt. Nu konden we duiken gaan maken in twee groepen, waardoor er meer persoonlijke aandacht voor de duikers vrijkwam. Hoewel er nog steeds irrationele besluiten door de instructeur werden gemaakt, verliepen de duiken zonder redelijk veel problemen en waren de duikers zeer tevreden.

De volgende verrassing was de aankondiging van het begin van de vervolgcursus. De duikers moesten deze week ook nog Advanced Open Water Diver worden gecertificeerd. En met niets minder dan een nachtduik als onderdeel van die cursus, beloofde ook dit cadeautje enig te worden. Al ons professioneel duikende staff hesen we in een duikpak gewapend met zaklamp en biddend gingen we het water in. De veiligheidsnormen hadden we voor de zekerheid maar even flink aangescherpt en uiteindelijk viel het mee. Vijfentwintig minuten tot maximaal zes meter en één zoekgeraakte vin, één masker die kwijt is, twee mensen met een arm en been in een zee-egel en maar één huilende vrouw achteraf.

De volgende avond hadden we een afscheidsborrel (was de week nu al voorbij?) en wij hadden flink wat wodka ingeslagen. Iets te veel voor mij, maar dat zijn slechts details. Zonder fooi zijn we achtergelaten, maar met de belofte dat ze binnen zes weken weer terug zijn met een nieuwe groep. Dolletjes. Ik hou van mijn werk, ik hou van mijn werk, ik hou van mijn werk...

Maar ik hou serieus van mijn werk, ook al zijn er soms hobbels op de weg. Zo heb ik een paar dagen geleden een geparalyseerde man voor zijn eerste duik meegenomen. Hij kon zijn benen niet voelen en bewegen, maar gelukkig als de beste zwemmen. We hebben het beide zwaar gehad, want het was lichamelijk niet niks. Hij moest 18 kilo meenemen om beneden te kunnen blijven (normaal neemt iemand de helft mee) en dit moest hij allemaal met zijn armen vooruit stuwen. Ik zwom boven hem, aan het oppervlak, zijn tank vasthoudende en zo hard mogelijk hem meeslepen om tenminste ook maar iets vooruit te komen. Hem uiteindelijk weer uit het water krijgen, wat minstens net zo zwaar was. Zijn blijdschap en dankbaarheid waren echter zo groot, daar zijn geen woorden voor. Hij gaat over een paar maanden de hele cursus volgen bij ons en wordt de eerste geparalyseerde Open Water Diver van Jordanië.