Comfortably numb

Op het eentonige ritme van mijn voetstappen ren ik verder. De heuvels worden steeds steiler en het zand steeds muller. De stenen die ik onderweg moet zien te ontwijken, rollen steeds weer voor mijn voeten. Maar langzamerhand zakt de zon achter de bergen aan de overkant van de zee en met het verdwijnen van iedere zonnestraal voel ik steeds minder. Het lood in mijn benen glijd de grond in, de steken in mijn zij beginnen aangenaam te voelen en de stress tussen mijn schouders lost vanzelf op. Waar eerst mijn hoofd zich vulde met een aan elkaar geregen stroom van opeenvolgende gedachtes die mij weten te verrassen en verwarren, wordt er nu plaatsgemaakt voor leegte, rust. Een mengeling van heldere kleuren die als een draaikolk vermengen en uiteindelijk een rommelige kleur bruin vormen, draait door en door, zo snel, dat het alle kleuren perfect samen laat vloeien tot een sereen wit. Dit wit vult mijn hoofd en laat mij gedachteloos voortgaan.

De vermoeidheid heeft mijn gevoelloosheid ingehaald en laat mij op het hoogste punt van de berg stoppen. Daar zit ik. Mijn hoofd laat langzaam de slierten kleuren weer binnenkomen, maar ze blijven op de achtergrond van wat ik zie. Doordat de zon achter de bergen aan de overkant van de zee zakt, kleuren de strepen wolken fluoriderend oranje en roze op. Het uitzicht werkt als een magneet en ik kan niet stoppen met kijken. Ik zet mijn voeten stevig in de grond, leg mijn armen rustend op mijn knieën en ik adem diep vanuit de onderkant van mijn longen door mijn neus de stoffige lucht van de naderende nacht in de woestijn in. Mijn lichaam laat zich maar al te graag met zuurstof vullen, waarna ik de ademteug rustig uitblaas via mijn mond. Het lijkt alsof niet alleen de adem mijn lichaam verlaat, maar ik raak ook alle negatieve gevoelens kwijt. En ik blijf maar staren naar het schilderij in de lucht, die onmerkbaar elke paar seconden verandert.

Gehypnotiseerd door het ritme van mijn ademhaling, de speling van de zonnestralen met de wolken en de klanken van Pink Floyd in mijn oren, laat ik mij achterover vallen in het zand. Daar lig ik dan. Ik rek me uit en staar naar boven, waardoor mijn gehele zichtveld beslagen wordt door helblauwe lucht. Zo blijf ik een tijdje liggen en laat de noten op mij inwerken. Ik luister niet naar wat de tekst mij probeert te vertellen, de muziek zelf doet veel meer. Wanneer ik weer rechtop ga zitten, word ik weer hard geraakt door het kunstwerk wat de zon aan het maken is. Het is werkelijk ontzettend mooi, maar gelukkig niet adembenemend.

Vol energie sta ik op en ren ik de berg af. Mijn benen gaan veel sneller dan ik kan bijhouden en als een klein kind vind ik het spannend en leuk tegelijk. Bij het begin van mijn eerste stappen hoor ik de gitaarsolo van 'Comfortably numb' starten en het kost me na het verhogen van het volume geen enkele moeite meer de andere heuvels te bevechten. Het lijkt alsof ik vlak boven de grond zweef en niets meer voel. Wit in mijn hoofd, oranje, roze en blauw in de lucht, en mijn lichaam zonder kleur, bewegend op de adrenaline die niet van mijzelf lijkt te komen.

Het is niet alleen de adrenaline of wat voor soort endorfine-achtige hormoon dat mij zo verslaafd aan hardlopen hier maakt. Ik hou ontzettend van natuurschoon. Al het natuurschoon. De lucht, sterrenhemel, zonsondergang (voor zonsopgang ben ik te erg geen ochtendmens). Woestijnen, tropisch oerwouden, duinen, bossen, gestrekte vlaktes groen of dor. Ruwe golven klotsend tegen grove rotsen, een nauwelijks merkbaar getijde verschil in een baai, diepblauwe wateren en kleine rivierstroompjes verstopt in een te groot bos. Een koolmeesje dat de longen uit zijn kleine lijfje zingt, een onzeker bosbokje dat achter een boom schuilhoudt, een mannetjesleeuw lui en vol met buik en alle poten omhoog onder de schaduw van een acacia, mijn lieve kat die haar pootjes droog wil houden als ze door de sneeuw loopt en het de grootsheid van een Humbackwhale in een klein stipje aan de horizon.

De woestijn en de zonsondergang, de schoonheid van de natuur, maken voor mij hardlopen een genot. En natuurlijk, waarvoor ik hier in Jordanië ben en waardoor jullie deze blog lezen, past duiken dan ook helemaal in het plaatje. Het is zo bijzonder mooi wat de natuur onder het wateroppervlak te bieden heeft en wat deze onderwater wereld voor mij nog bijzonderder maakt, is dat het in zo weinig lijkt op wat wij als mensen gewend zijn te kennen. Bomen, wind, vaste grond onder onze voeten en mondelinge communicatie zijn er niet, en afstanden, geluid en zicht zijn anders onder water. Wist je dat je objecten onder water ongeveer een derde groter en dichterbij ziet dan dat ze daadwerkelijk zijn? En wist je dat geluid wel vier keer sneller door water gaat dan door lucht? Dit betekent dat je domweg de verkeerde kant op kijkt als je een boot hoort overkomen en dat als je iemand wil aanraken om zijn aandacht te krijgen, je eerst misgrijpt voor je eindelijk zijn arm, been, vin, te pakken hebt. Na een aantal duiken zijn de hersens echter geprogrammeerd op deze grappen en kan je gelukkig weer normale inschattingen maken van afstand en geluid. Rood blijft echter alles behalve rood (zonlicht komt niet zo diep door het water), waardoor een bloedend schrammetje onder water alien-achtig groen bloed uitspuwt. Moest ik natuurlijk net bij het meeslepen van een fuik mijn hand openhalen aan het kippengaas.

Elke week doen we een clean-up duik met het team om, het woord zegt het al, de rotzooi onder water op te ruimen. Mensen van het binnenland komen in het weekend naar het strand om lekker te eten en te drinken, waarbij ze de vislijnen uitgooien (ook fuiken) en plastic bekertjes het water ingooien. Ze weten niet anders, laten we het daar maar op houden.

Een plastic tas wordt door een schildpad aangezien als een smakelijke kwal en bij het verteren hiervan, worden de ingewanden van de schildpad vergiftigd en sterft dit dier als gevolg ervan. Bekertjes bedekken het koraal, waardoor er geen zonlicht meer bij kan komen en ook dit dier sterft. Vislijnen zorgen ervoor dat roofvissen gevangen worden, waardoor de gezonde keten van roofdier en prooi verstrooid wordt en uiteindelijk al het leven onder water sterft.

‘Ze weten niet beter' kwam ik ook al in Honduras tegen. Er worden educatieprogramma's op poten gezet, zowel daar als hier. Maar al die grote organisaties die pochen zoveel voor de natuur te doen, zijn nergens te vinden. WNF; geen spoor van te bekken. VN; ook niet. Zelfs het ‘Project Aware' van PADI komt nergens naar boven. Het zijn de lokale mensen die uit eigen initiatief met steun van kleine hulporganisaties de boel op amateuristische wijze op gang proberen te brengen. Waarschijnlijk zit er ergens wel geld van een van die grote organisaties, maar waarom geen professionele hulp? Geen advies, geen mensen, alleen onzichtbaar geld. Ik denk dat het probleem van educatie wereldwijd is, dus aan ervaring geen gebrek zou ik zo zeggen. Delen die hap en graag een heel stuk voor de Golf overlaten.

Het frustreert me dat ik niets meer kan betekenen. Ik ruim zoveel als mogelijk op als ik onder water ben, ik leer de mensen die komen duiken en snorkelen over natuurbehoud, maar meer kan ik niet doen. En dat terwijl de natuur zoveel met mij doet. Frustratie, onmacht. Misschien moet ik maar weer gaan hardlopen, de zon gaat onder.

En even iets totaal anders...

Sinds ik een jong katje heb verzorgd toen ze erg ziek was van een wond in haar schouder, heb vaak extra gezelschap in mijn kamer. Soms lief spinnend op mijn schouder als de papegaai van een piraat, soms ondeugend jagend op de vliegen in mijn kamer, zonder op te letten wat ze raakt en omgooit en soms gewoon ontzettend irritant - zelfs op moment van typen wordt mijn oplader aangevallen, want die maakt rare geluiden en dat is kennelijk genoeg voor een hele tirade aan klauwen en miauwen. Gister probeerde ze mijn yoghurt recht onder mijn neus weg te kapen en ze kreeg daarvoor een corrigerende tik. Ik kreeg daarvoor een haal naar mijn gezicht. Potdorie. Ik was woest! Een hele haal over mijn neus en bloed druppelde in mijn yoghurt (zo erg was het niet, maar voor het dramatische effect). Ze mocht niet meer in mijn kamer komen, ik had het helemaal gehad met de kleine minx. En ze had het maar al te goed door. Omdat er hier niet of nauwelijks vogels te bekennen zijn, werd de lieveling creatief en bracht voor mijn deur een versgevangen papiertje. Met grote kattenogen en een zacht kreuntje werd in aangekeken. Of ik asjeblief haar wilde vergeven, het was niet de bedoeling. Ja, potjan, daar kan ik geen nee tegen zeggen. Mevrouw de koningin had gelijk haar troon, wat gewoon mijn hele kamer is, weer gevonden en we zijn weer terug bij af. Behalve dat ze mijn yoghurt geen blik waardig meer gunt. Slimme kat.