Een tafel vol eten, opdat we het nooit zullen vergeten. Eerst bewonderd levend in de zee, nu verorberd in onze maag. Er was geen ruimte meer over om onze armen neer te zetten, waardoor we met een constante beweging ze van schaal naar mond verplaatsten. Er was dan ook geen geklets of gepraat, slechts het geluid van genoegzaam gesmak verried de aanwezigheid van een dozijn mensen. Hoe sociaal een gebeurtenis kan zijn zonder verbale communicatie. Je voelt ze zo op je gemak bij elkaar, dat je zo snel mogelijk zo veel mogelijk naar binnen propt, hongerig, genietend, blij. Zelfs al was het onmogelijk, de tafel werd steeds voller. Vissengraten vullen langzaam de overgebleven gaten en iedereen raakt voldaan vol.

Een land zonder bomen, groen waar we alleen van kunnen dromen. Zand en stof maakt zelfs een dure auto dof. ‘Tot ons spijt, zijn we de wolken kwijt' hoor ik ze daarboven zeggen, zonder het met ons hier beneden te overleggen. Met grote verbazing werden we ‘s nachts gewekt met een hemel die lekt. Vijf minuten regen is alles wat we kregen. Maar, zoals oma wel eens zei, ‘wie het kleine niet eert, is het grote niet weert', dus wij waren al lang blij. Lang niet genoeg voor de bomen om te groeien of om bloemen te laten bloeien, zelfs niet lang genoeg om het stof te laten verdwijnen, maar het gezag van moeder natuur valt niet te ondermijnen. Vijf minuten regen is alles wat we kregen.

Een man met veel verdriet tegenover één die puur geniet. Je kunt bijna zeggen ‘overdag de een, 's nachts de ander'. Getrouwd met een vrouw waar hij zielsveel van hield en die na de geboorte van hun drieling het leven verliet. Uit traditie getrouwd met een vrouw waar hij niet van houden kon en die hij dan ook na een jaar verliet. Nu overgebleven als weduwe, ex en vader van een drieling, die denkt dat hij hun oom is. Hij was gids voor toeristen in de woestijn, depressief online gameverslaafde en is nu gered en DiveMaster. Hij is ontzettend vrolijk, intelligent en vol passie van de zee, maar wat een leven draagt hij met zich mee.

Een dag als velen en als velen niet beleven. Het heerlijke gevoel van het nietsdoen. Zitten en puur nietsdoen. Niet lezen, niet denken, niet dromen en zelfs niet wachten. Gewoon zitten en zijn. Fijn. Heel fijn. Het woord ‘werkwoord' kan met zekerheid niet gegeven worden aan de staat waarin ik op zo'n moment verkeer. God, Allah, wat zijn de mensen hier goed in het niets. Stap voor stap komt de dag op gang. Plannen voor de dag worden niet tijdens de koffie gemaakt, maar na de koffie. En plannen zijn per definitie theoretisch en overbodig. De dag kan elke wending aannemen, behalve die van het pad van het plan. Niemand beter dan een Arabier die dat kan.

Eensin de zoveel tijd neem ik een nachtelijke vlucht en ga ik zwemmen in de lucht. Ik ben vrijer dan een vogel in de Manhattan Skyline, door de hoge bomen van een groot bos en boven de straten van een vreemd sprookjesachtig dorp. Alcohol of weed is het niet, ik droom. Er is echter een minimale hoogtegrens waar ik mij aan moet houden, anders word ik door de zwaartekracht naar de grond toe getrokken. Goed uitkijkend dat ik die grens niet raak, zwem ik verder door de lucht, de wolken en een zuchtje wind. Het gevoel is alles wat ik wens, alles wat ik van vrijheid voorstel. Het kwam pas kortgeleden tot me dat dit gevoel niet alleen dromend bestaat, maar dat ik dit nu al precies 218 keer heb meegemaakt. Wat onder is, is boven, wat 's nachts is, is overdag.

Sinterklaas is weer in het land en ik kan niet wachten hem te zien. Waarschijnlijk het typische geval van ‘wat je niet kan krijgen, wil je hebben', want andere jaren heb ik bijna nooit naar hem omgekeken. Maar goed, ik ben nu in een verwoedde dichtstemming geraakt, al blijken mijn gedichten uit te draaien op sporadisch rijmende aan-elkaar-geplakte zinnen. Ach, het is ook weer niet zo dat ik mij als groot dichter Bert Visscher waande[1].

[1] ‘Ik verveel me uit de naad, maar ik heb altijd mijn hobby paraat. Dus snel door met de aflevering ‘Schiet eens uit met kruid'. Heel veel mensen gebruiken zout en peper. Ik zeg ‘Mens, verander, gebruik eens koriander'. Ik kan wel gillen, maar ik doe alles met dille. Te laat, te laat, te laat. Het is nooit te laat voor nootmuskaat. Jezus, wat een herrie, dat komt vast door de kerrie. O dit is het slechtste wat ik ooit heb gedaan, heerlijk. De zon zal niet schijnen, m'n lichtje gaat uit, zonder iets pittig's, zonder m'n kruid, dus hoofdje omhoog en strak in de plooi. Strooi, strooi, strooi.'