Thee

'Ga je mee naar de woestijn vanavond?'

'Ja, is goed.' Zei ik met een vragende toon. Wat moesten we in de woestijn?

'Oké, we gaan, half vijf.'

Om zes uur zaten we met zijn zessen in de auto onderweg naar de woestijn. Ik was een van de vier op de achterbank en ik was maar wat blij dat ik die paar kilo ben afgevallen, want het paste maar net. Er werd mij zijdelings medegedeeld dat we naar de woestijn gingen om 60 stoelen te kopen. Logisch, wat moet je anders in de woestijn?

Midden op de weg in Aqaba tussen dure auto's, maar krotten van huizen stopten we en met een hoop ‘yalla, yalla' stapte er een van ons uit de auto. ‘Yalla' betekent zo iets als ‘opschieten', wat kennelijk nogal vaak gezegd moet worden. Opgelucht dat de vierde persoon niet mee ging 60 stoelen kopen, konden mijn heupen weer hun normale vorm aannemen en we reden verder.

Nou is de rijstijl in Jordanië niet echt te beschrijven als het prototype rijgedrag wat mijn instructeur liefhad, maar dit sloeg werkelijk alles. Als een soort Harry Potter-bus wist hij tussen de smalste gaatjes door te manoeuvreren, schoten we met zijn allen tegen de voorruit aan als hij remde en waren we binnen no-time op plaats van bestemming, ware het niet dat we nog twee stops maakten. Er moest namelijk eten voor onderweg gekocht worden; heerlijke gezouten (maar zoet smakende) nootjes die direct een verslavend effect op mij hadden en om de dorst te lessen hadden we ‘verse jus d'orange' (ik geloof ammenooitniet dat die sinaasappels hier van nature zo zoet zijn).

Het was al donker en ik kon helaas niets zien van de pracht van de natuur, maar we reden we door een onherbergzaam gebied met roze zand en hier en daar een verdwaalde boom. Opeens zag ik in de koplampen palmbomen opdoemen. Was dit een oase? Maar nee, het was een boerderij voor palmbomen (hoe gaaf; geen geiten, geen koeien, geen kippen of boerenkool of bieten, maar een boerderij met palmbomen zover je kan kijken!). Kriskras door de boerderij gereden, kwamen we bij een huis-achtig-houten-verblijfplaats. Welbewust van mijn misplaatste vertoning als westerse jonge, blonde vrouw, voelde ik me minder op mijn gemak, maar ik werd met open armen ontvangen. We werden in een buitenplaatsje op een rij stoelen neergezet met om ons heen op de grond een stuk of tien werkers van de boerderij, alsof we vijf koningen waren. Er kwam gelijk iemand met thee langs en er werd gekeuveld in het Arabisch.

Thee is hier, als ik het zo mag noemen, heilig. En thee is hier zoet, mierzoet. Overal waar je komt, krijg je direct een glaasje sterke, zoete thee. Komen hier nieuwe gasten in de duikschool, krijgen ze eerst thee alvorens in te checken. Komen de duikers terug van een duik, krijgen ze zonder een woord te wisselen, thee. En zo dronken we dus ook thee bij de werkers van de boerderij. Samen met de thee werd er een schaaltje met geelachtige dadels voor ons neergezet. Zoet, zacht en vol; kortom perfect! ‘Een gebakje' - zoals mijn moeder dadels altijd zo leuk noemt - bij de thee. En een leuk feitje voor mij was dat ik de afgelopen twee weken onrijpe dadels heb gegeten terwijl ik dacht dat het fruit was. Dat had ik dus mooi mis.

Kennelijk zaten we daar niet voor de dadels, maar op de stoelen waarvan we er 60 gingen kopen. Binnen één glaasje thee waren ze al gekocht en we stapten weer de auto in om verder te gaan. Na vele veel te scherpe bochten vervolgden we onze reis en kwamen we uit bij het huis van een van mijn collega's. Ze hadden een speciale ontvangstruimte voor gasten, waar kussen en matrassen welkom op de grond lagen uitgespreid en waar je direct een glaasje sterke, zoete thee kreeg. Na de thee lieten we onze collega achter en reden snel terug naar de duikschool, waar we wisten dat andere collega's hun opwachting deden met - uiteraard thee - en heerlijke Arabische baklava.

Aan het eind van de avond merkte ik dat we in de woestijn waren geweest, het zand zat zelf aan de achterkant van mijn tanden, zo ruw voelde het! Of waren mijn ruwe tanden toch het gevolg van al het suiker die avond?