Of het aan de tropen ligt of aan de chaos die dit land met zich meebrengt, het is in ieder geval elke dag weer lachwekkend wat voor beestenbende het hier is. Een paar anekdotes.

Onze zoetwater huisschildpad beweegt zich normaal voort als elk ander zelfrespecterende schildpad doet; l a n g z a a m. Met mijn vrolijke getrippel liep ik vandaag langs zijn kooi, wat resulteerde in een kanonshot van het beestje vluchtend onder een stukje hout van drie cm2. Meestal laten reptielen mij schrikken, maar kennelijk heb ik vandaag mijn wraak genomen. Arme Freddy.

Ongeveer honderd meter van mijn huis af woont een papegaai. Papegaaien staan bekend om hun imitaties van mensen en ik zou toch zweren dat deze imiterende papegaai vroeger in Nederland heeft gewoond. De hele dag door fluit hij als een bouwvakker op de eerste rokjesdag van het jaar. En ik in het begin denken iemand mijn blonde charme gewoon niet kon weerstaan.

Gekko's, lieve, mugverwijderende, kletsende en lachende gekko's; val alsjeblieft niet meer op mijn bed midden in de nacht! Of kruip niet meer in mijn toilettas vlak voordat ik er iets uit wil halen. En laat me niet zo schrikken als ik op de wc zit. Voor de rest; ga zo door met het maken van die schattige geluidjes en eet vooral zo veel muggen als je wil!

Ik hou van katten en ik kan wel zeggen dat ik echt een kattenmens ben. Het is dan ook alleen om die reden dat ik onze kat genaamd Dr, Seuss keer op keer kan vergeven. Omdat ik zo'n kattenmens ben, kan ik die lieve ogen niet weerstaan en verdwijnen worstjes en hele blikken tonijn in zijn maag in plaats van de mijne. Katten hebben een goed geheugen en als dank voor mijn toewijding kreeg ik 's ochtends een ontbijtje op mijn terras; een half doorgebeten grote rat. Met het beeld van die rat (hij was echt heel groot) word ik nog wel eens badend in het zweet wakker. Echter, een paar nachten geleden hoorde ik daarbij ook nog eens een vreemd geluid wat direct van mijn terras kwam. Na een paar seconden bedacht ik me dat ik zo stom was geweest mijn afval buiten te laten staan en nu neemt de rattengemeenschap wraak op mij! Ik zag het al helemaal voor me, dat ik 's ochtends langs een hele troep groottandige knaagdieren moest sprinten. Het was midden in de nacht en ik werd een beetje paranoïde. Gelukkig kon ik wel weer in slaap vallen en werd ik de volgende ochtend nietsvermoedend wakker. Vlak voordat ik de deur open deed, besefte ik het me opeens weer. Shit, het rattenleger! Al mijn moed bijeengeraapt, keek ik voorzichtig om de hoek van de deur. Niets aan de hand. Nog geen eens een scheur in mijn vuilniszak. Had ik mij dan voor niets zo bang gemaakt vannacht? En toen zag ik opeens voetafdrukken om de zak heen. Wat kwamen die mij bekend voor... Dr. Seuss!

Topas is een van de drie honden die mijn huis hoort te bewaken. Soms denk ik echter dat het wel eens andersom is. Topas heeft het formaat van een kalf en blaft als een zware roker, elke inbreker draait direct om als hij zo'n beest ziet. Maar toen er een klein meisje wat net aan kon lopen de tuin in kwam, lachend en spelend, wist Topas niet hoe snel hij zich achter mij moest verschuilen. Gelukkig kon het meisje hem natuurlijk helemaal niet door mijn benen heen zien en was Topas weer gered voor het komend uur. Trillend op zijn poten kreeg hij een geruststellende knuffel van mij en ik natuurlijk een lebber met angstslijm in mijn gezicht.

Zoogdieren en reptielen zijn niet de enige wezens waar ik om heb moeten lachen. We hebben hier ook goedaardige groupers en snappers, vissoorten die makkelijk een meter lang kunnen worden, waarbij groupers een grotere onderkaak dan bovenkaak hebben en daarbij hun hele gebit blootstellen - die lelijk kijkende engerds - en snappers snel en ontzettend lekker zijn (dat laatste is absoluut niet relevant voor dit verhaal, maar ik moest het even kwijt).
Aan het einde van een duik laat ik meestal mijn ‘safety sausage' op; een boei gevuld met lucht aan een touwtje. Ik ben niet altijd even handig met dat touwtje en ook deze duik zat het weer allemaal door elkaar. Zwevend op 5 meter was ik druk geconcentreerd de knoop eruit te krijgen, niet kijkend naar wat er om me heen gebeurde. Toen eindelijk het touw ontknoopt was, keek ik trots op om vervolgens mijn boei met lucht te vullen. Kennelijk was ik niet de enige die gefocust op mijn touw was, want nog geen 10 cm van mijn gezicht vandaan was de lelijke kop van een grouper, nieuwsgierig naar wat voor eetbaars ik in mijn handen had. Want dat moest toch wel erg lekker zijn, als je zo geconcentreerd daar een tijd mee bezig kan zijn? Ik schrok me rot en moest eigenlijk ook wel weer heel hard lachen om die lelijke kop die zo benieuwd was naar wat ik daar deed.
Ik heb ook hartelijk moeten lachen om een snapper. Nadat ik een lionfish had gevangen en gedood (voor degenen die nu de dierenpolitie willen bellen; we doden ze hier legaal om hun aantal te controleren, aangezien ze hier niet thuis horen en al het andere vis opeten), schoof ik de vis van mijn speer af en legde hem op het koraal neer. Een grote snapper had mij allang in de smiezen en schoot dankbaar op de dode lionfish af. Waar de snapper echter van schrok, was dat de lionfish nog naschokken had. Zo dom is de snapper nog niet en hij weet dat de vinnen van een lionfish dodelijk kunnen zijn. Toen hij dan ook dicht bij de vis in de buurt kwam en deze een schok gaf, zwom hij zo snel als hij kon weg. Ik bleef een tijdje wachten en zag de snapper keer op keer proberen de lionfish te eten, maar moest elke keer op het aller laatste moment weg schrikken. Toen de snapper zag dat de grote stoere doder van de lionfish nog aanwezig was, kwam hij naar mij toe voor hulp. Met zijn kop voor de mijne leek hij de vragen of ik asjeblief de lionfish echt wilde doden, want het doet anders zo'n zeer.. De rest van de duik kwam ik niet meer van de snapper af en zag meer snapper voor mijn masker dan andere dingen. En ik had al zo'n honger.

Voor een dierenliefhebber is er niets heerlijkers dandeze beestenbende.