Het is mij onderhand duidelijk geworden hoe men hier met tijd en afspraken omgaat en ik kan zeggen, dat is niet zoals we gewend zijn in de lage landen. In een maand tijd ben ik veranderd van Nederlander in Islander. Laat ik het toelichten met een doorsnede week.

Maandag - Taxi's..

Wil je van de ene plaats naar de andere komen, dan gebruik je geen fiets zoals gebruikelijk is in Nederland. Er zijn te veel te hoge heuvels in een veel te warm klimaat. Een taxi nemen is de oplossing, maar hoe lang die over dezelfde rit doet, is elke keer weer een verrassing. Maandag heb ik er welgeteld driekwartier over gedaan om van de hoofdstad Coxen Hole thuis te komen; een rit van ‘normaal' 20 minuten. Ik noem het nu een rit van minimaal 20 minuten. Alhoewel, noemt men dit in Nederland niet de ‘NS'?

Dinsdag - Ambulance

Een vraag die ik dinsdag op mijn examen EHBO moest beantwoorden, was wat het alarmnummer is van de regio waar ik nu in zat. Dat ik die vraag niet kon beantwoorden, bleek achteraf nog niet zo gek te zijn, want volgens de instructeur ‘the number changes every year, I don't know what it is right now. But you don't want to call for an ambulance actually'.
Euh... waarom niet?
‘It might show up, I might not show up'.
De hoop op redding is het aanhouden van een taxi. Een taxi met een rit van minimaal 20 minuten naar het ziekenhuis.

Woensdag - David de duikinstructeur

Bij duiken kom je de term ‘freeflowing regulator' tegen, wat zoiets betekent als dat het mondstuk waarmee je ademt stuk is en er een constante stroom van lucht uit komt, wat niet onder controle te krijgen valt. Kortom, het is een ding die doet wat ‘ie zelf wil. Laten we de term freeflowing daarom even leven om bepaalde personen op dit eiland te kunnen beschrijven.

David, een instructeur bij Native Sons, is een van de gelukkigen met een ‘freeflowing mind'. Zijn vrouw moest wegens gezondheidsredenen terug naar Engeland voor een paar maanden en om wat praktische zaken te regelen voor zijn vrouw, had David een even vrij genomen. Wanneer dat ‘even' voorbij zou zijn, kon hij ons niet vertellen. Af en toe konden we via Facebook erachter komen dat het ticket naar Engeland nog steeds niet geboekt was en zo nu en dan hoorden we via via dat hij misschien morgen wel weer kwam werken. Het is nu 3 weken later, zijn vrouw is al veilig in Engeland aangekomen en van David is nog steeds geen spoor te bekennen. Wanneer hij weer komt werken? Misschien morgen... ‘Manana, manana.'

Donderdag - Medicijnen

‘I'm sure you can get those in Coxen Hole, just go to Mr. Figoro and he'll give those to you' was het antwoord op de vraag waar ik de benodigde medicijnen kon krijgen om de First Aid Kit van de duikschool te updaten. Eenmaal bij Mr. Figoro aangekomen, werd ik vreemd aangekeken. ‘Waarom zouden zij oordruppels hebben?' was in hun ogen af te leiden. Het idee dat we op een eiland wonen, omringd door rif, wat honderden aan duikers betekent - een voor een met oorproblemen - kwam natuurlijk totaal niet in hem op.
Vol goede moed ging ik naar de tweede belofte die ik kreeg voor het kopen van de oordruppels. Al was deze winkel compleet aan de andere kant van het dorpje, als goede Dive Master Trainee had ik het ervoor over om een half uur rustig te slenteren in het zonnetje met een fruitig drankje.
‘Swimmers ear solution? No, we don't have those, just use alcohol to clear the ears'. Mijn grapje dat ik de vorige avond genoeg rum had gehad, werd helaas niet begrepen. Tot op heden hebben we echter nog steeds nergens oordruppels kunnen vinden.

Vrijdag - ‘Meet you at Sundowners café at five'

‘Five' is een erg flexibel begrip. Eigenlijk is elk afgesproken tijdstip onderhevig aan het welbevinden van beide partijen. Laten we het daarop houden.

Zaterdag - Lek horraam

Drie nachten achter elkaar werd ik lek gestoken door muggen en elke avond hadden ze een ander gedeelte van mijn lichaam te pakken. Ik nam maatregelen en knipte mijn nagels tot niet-krabbare hompjes, spoot een fles muggenspray leeg en sloot mijn deur krampachtig achter me dicht, zodat geen enkele mug de kans kreeg mijn kamer te bewonderen. De vierde ochtend vond ik weer een plek op mijn lichaam vol met rood opgelichte bulten, vrolijk jeukend mij wakker makend. Hoe was dat mogelijk? Na een grondige inspectie, ontdekte ik dat het antwoord zat in een gat ter grootte van een pannenkoek in mijn horraam. Natuurlijk lichtte ik de manager hierover in, wat geschiedde op zaterdag 26 februari jongstleden, maar op heden ten dage heb ik nog steeds een aanvliegroute boven mijn bed.

Zondag - Manana manana
Het begin van dit stuk zegt wel ‘na een maand', maar de oplettende lezer weet dat het pas na zes* weken online staat. Island time is ook bij mij ingeslopen.

Het is niet zozeer dat mensen zich niet aan afspraken kunnen houden, het is meer dat afspraken voor mensen hier weinig prioriteit hebben. Tijd en geld worden hier op een andere waarde geschat. Hetzelfde geldt voor uiterlijke vertoning. Er zijn hier geen groepen waar je bij wil of kunt horen en het is daardoor ook niet stoer of suf als je iets wel of niet draagt of doet. Er zijn op dit eiland zo veel verschillende mensen, met verschillende achtergronden, verschillende doelen, eigen levensfilosofiën, andere talen, beroepen, studies en leeftijden. Om hier groepen te vormen of trends te volgen, zou je heel goed moeten zoeken en hard moeten werken om dat voor elkaar te krijgen. Omdat het bijna onmogelijk is, maken mensen zich domweg niet meer druk om de uiterlijke verschijning. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk proberen mensen er nog steeds wel leuk uit te zien, maar dat gewoon op hun eigen manier en voor hun eigen voldoening. En als het eens een keer niet lukt - wat bij mij voornamelijk de hele dag het geval is, aangezien mijn haar de oorlog heeft verklaard aan alles wat met zee en zon te maken heeft - dan is het simpelweg gewoon niet belangrijk en maakt niemand zich er druk om.
Mensen die hier (tijdelijk) wonen, zijn over het algemeen mooi, want ze houden van zichzelf, genieten van wat ze doen en kiezen voor hun eigen leven zoals zij die willen leiden. Het heet niet voor niets ‘je leven leiden', wat voor mij betekent dat je zelf bepaalt wat je belangrijk vindt en waar je aandacht aan besteedt. Je merkt vanzelf dat negativiteit plaatsmaakt voor positieve gevoelens, gedachtes en dus ook gebeurtenissen. En ik denk dan ook niet dat ‘island time' voortkomt uit een luie mentaliteit en een heet klimaat, maar uit het verschuiven van prioriteiten wanneer mensen zich niet meer hoeven te conformeren aan schijnvertoningen en opgelegde normen en waarden die bij een bepaalde groep horen. Leid jouw leven.

* Ik heb het aantal weken dat ik over het plaatsen van deze blog heb gedaan, nu al vier keer veranderd.