Mensen zijn gewend dat wanneer hun zintuigen geen verandering in prikkels binnenkrijgen, er geen betekenis aan de ervaring gekoppeld wordt. Loop maar eens in het pikkedonker een rondje op een onbekende plaats. Wanneer je jouw tenen niet tegen een deurpost stoot, wanneer je non-stop zwart blijft zien en wanneer je alleen jouw voetstappen hoort, zal je denken dat jij je in dezelfde kamer bevindt. Je voelt, ziet en hoort niets anders dan dat je al deed. Duikers zijn echter andere mensen. Duikers vertrouwen niet alleen minder op hun zintuigen, ze omzeilen deze eigenwijs genoeg soms helemaal. Dit geldt voornamelijk bij nachtduiken.

Duiken is iets bijzonders, duiken in het donker is abnormaal. Je vertrekt naar de duikplek in het licht, dus er is niets aan de hand. Tijdens het aantrekken van de uitrusting wordt het schemerig en wanneer je de bodem hebt bereikt, heeft de zon zich ingewisseld voor een halve maan. Zaklantaarns zorgen voor strepen licht die kleine rode zeewormpjes en verschillende soorten kwallen aantrekken. Het eerste onschuldig, het tweede erg vervelend. Je vertrekt in de gezette richting, al twijfel je aan de correctheid van de koers. Waar lag de boot nou ook alweer? Gingen we overdag niet een andere kant op? Was deze rots koraal hier vorige keer ook al?

Jezelf afkerend van de groep zet je jouw lantaarn uit en kijk je naar een compleet niets. Zwart, donker en zonder enkel referentiepunt. Je hebt geen vaste grond onder je voeten, waardoor je zonder het te merken zowel naar boven als beneden kunt bewegen. Vooruit en achteruit, van links naar rechts, het is net zo simpel. De stroming doet immers wat hij zelf wil. Dit gevoel van het complete niets en toch het alles zorgt voor een onmenselijk gevoel. Dit is niet waar wij als mensen thuishoren, dit is niet waarvoor wij gemaakt zijn. Starend in het complete niets kan je niet meer op jouw zintuigen vertrouwen. Zak je een paar meter naar beneden, dan heb je dat alleen door als je op een dieptemeter kijkt. Afhankelijk als een pasgeboren baby van zijn moeder, ben je zonder referentie nergens.

Terugdraaiend naar de stralen van licht volg je de groep. Vissen slapen in de holletjes van het koraal en mysterieuze verschijningen als murenen, octopussen en verschillende soorten krabben en kreeften domineren de nachtelijke oceaan. Elke keer als je ogen ziet reflecteren in jouw licht of als je juist een diep donker niets ziet, gaat je hart een stukje sneller kloppen. Wat zit daar? Aangezien het koraal juist bestaat door zijn vele gaten en holen, ben je constant op je hoede. In het donker heb je namelijk geen overzicht en kan elke nieuw perspectief een onthulling geven.

Na een half uur vol bewondering te hebben gezwommen, ga je met de groep op de bodem zitten en doet iedereen de zaklantaarns uit. Niet alleen het complete donker is overweldigend, wanneer je jouw handen beweegt, zie je duizenden kleine schitteringen in het water verschijnen. Het zijn net allemaal kleine sterretjes die glinsterend door het water zweven. Zwaaiend met je armen als een dirigent zit je op de bodem van de zee te spelen met het lichtgevende plankton. Wat is dat een ontzettend gaaf gevoel!

Terug boven water zie je de werkelijke sterrenhemel. De zon is helemaal onder gegaan en midden op zee is er geen lichtvervuiling. Heel moeilijk is het dan ook niet om Orion en de Grote Beer te vinden. Maar er zijn nog zo veel meer sterren en sterrenbeelden. Geen gebouw of hoge zendmast staat in je zichtveld, waardoor de hemel zich eindeloos uitstrekt. Geen geschreeuw van mensen of muziek die uit de luidsprekers van een café komt. Je hoort alleen het slaan van de golven tegen de boot. Complete rust.