Het beste aan leven op een eiland is misschien toch wel dat je er de hele dag op blote voeten kunt lopen. De kiezels prikken kleine gaatjes in de bal van je voet, de asfaltweg is veel te heet om langzaam over te steken, het zachte zand op het strand blijft nog uren tussen je tenen zitten en eenmaal uit de zee plakt het hele strand vrolijk mee tot aan de douche. Jouw lichaam in direct contact met het land waarin je leeft. Puurder kan het bijna niet. Is het daarom dat schoeisel in sommige barretjes zelfs verboden is?

's Ochtends maakt de zon mij rustig wakker. Langzaam kijkt hij langs de bananenbladeren door mijn raam en checkt hij of ik alweer toe ben aan de nieuwe dag. Al snel heeft hij door dat ik zin heb om nieuwe avonturen te beleven endirect komt hij dan ook hoger boven aan de hemel.

Het slaapzand uit mijn ogen wrijvend loop ik naar de baai, over de baai en de duikschool in. Het gebonk van duikflessen die klaar worden gezet voor de eerste duik schudt mij helemaal wakker en ik begin dan ook (op z'n Roatan's *) gelijk met helpen. De flessen moeten worden voorzien van uitrusting, welke per persoon natuurlijk verschillend is. Gelukkig hebben we een whiteboard, een schriftje, een ander schriftje, een kladblaadje en ons geheugen om namen aan uitrusting te linken. Sinds ik orde in deze chaos hebt ontdekt, ben ik bezig met uit te vogelen hoe ik beter word in namen bij gezichten te onthouden. Een grote ramp...

Wanneer de duikers zijn gearriveerd, bundelen we onze spieren samen en slepen de hele zooi naar de boot. Het water sijpelt mijn wetsuit binnen en een klein stemmetje in mijn hoofd vervloekt de zon dat hij mij hiervoor wakker heeft gemaakt. Natuurkrachten winnen nou eenmaal en ik kan er dan ook niet onderuit dat de zee mij al snel te pakken heeft gekregen. Opgefrist klauter ik op de boot om er vervolgens na het achterlaten van iemands duikuitrusting weer vanaf te springen en meer uitrusting te halen. Als iedereen en alles is gesetteld, vertrekken we naar een van de tientallen duikplekken die op vijf tot twintig minuten varen liggen te wachten. Kop in de zon, neus in de lucht, waterdruppels kietelen mijn gezicht en er vormt zich een glimlach van oor tot oor.

Golven zijn de kleine kinderen van de zee. Ze brengen leven in de brouwerij en zorgen daarmee voor veel getier en gevloek. Als we bij een duikplaats zijn aangekomen, moeten de duikers met al hun uitrusting aan, inclusief vinnen, naar de achterkant van de boot om er daar af te springen. Golven vinden het op dat moment erg vermakelijk om de duiker van de ene kant van de boot naar de andere kant te laten waggelen, waarbij ze half steunend op iedereen die ook maar per ongeluk in de buurt staat en half struikelend over hun eigen verlengde voeten na enkele hartverzakkende seconden toch eindelijk het einde van de boot hebben gevonden. Inderdaad, je had dat biertje teveel gister na sluitingstijd echt niet moeten drinken.

Na de duik begint het hele verhaal achterstevoren weer opnieuw. Terug naar je plek strompelen, kop in de zon en een paar keer heen en weer totdat alle uitrusting de boot af is. Soms ga ik mee voor een tweede duik en soms blijf ik achter om te leren. Rond de middag hebben we tijd om onze zeebenen in te ruilen voor lui lekkere benen en kunnen we genieten van al het heerlijke eten wat Roatan te bieden heeft. Na drie weken rond te hebben gegeten, heb ik mijn ziel verkocht aan baealla's. Tortilla's gevuld met bonenprutje, kaas en vlees**. Na deze heerlijke lunch is het tijd voor nog een duik en daarna ruimen we op. Om vijf uur ben ik dan geheel voldaan en nog net niet moe genoeg om mijn hardloopkleren aan te trekken.

Vrolijke piratenmuziek op mijn Ipod zorgt ervoor dat ik vol goede moet vertrek. Het eerste stukje is dan ook bergafwaarts. Maar na honderd meter begint de eerste van vele heuvels. Je loopt constant bergopwaarts, waarbij sommige stukken net iets minder steil zijn dan anderen. Vrolijke muziek voldoet nu niet meer en ik heb harde rock nodig. Eenmaal bovenaan de berg ben ik meer vloeibaar dan vast en zorg ikdat ik als de malle terug ga naar mijn appartement om mezelf in mijn vochtbehoefte te voorzien.

Over mijn avondinvulling kan ik heel kort zijn; douchen, eten koken, eten, kort socializen met mijn straatgenoten, mailen en slapen. Soms ruil ik de avond vanaf het hardlopen in voor een biertje tijdens zonsondergang, waarna mijn avondeten bestaat uit - natuurlijk - een baealla. Hoe dan ook, ik val elke nacht in slaap met ruwe blote voeten en een glimlach om mijn gezicht.

* Op z'n Roatan's kan ik het beste vertalen met ‘You work hard, but you're not an idiot, right?'.

** Het smaakt beter dan dat het klinkt.