Ver weg, in een landschap waar vaak met mooie woorden over geschreven wordt, is het dan eindelijk zo ver. De mooie woorden zijn gelezen, lang is erover gedagdroomd en over gesproken, maar dan nu is het moment aangebroken. Alle woorden zijn vergeten, alle beelden voldoen niet meer. Want hoe graag mensen ook willen, sommige plaatsen op de wereld kan je alleen vatten door er te zijn. Geen omschrijving klopt en geen foto of film weerspiegelt het.

Minuten, uren, dagen achter elkaar alleen daar. Het lijken slechts momenten en toch een eeuwigheid. Tijd bestaat niet en gaat toch zo snel. Je staat stil bij alles aan waar jij voorbij gaat en wat aan jou voorbij gaat. Het is niet zozeer wat er gebeurt als wat er niet gebeurt. De stilte, de rust, in al z'n vormen en met al z'n kleuren. Hier is niets en alles tegelijk.


Om het jubileum van mijn 50^e duik te vieren, wijd ik deze ruimte op de blog aan hem.


Bij de meeste keren dat ik tropisch water in ga, staat de zon hoog aan de hemel. Als dit zo ongeveer na lunchtijd is en ik na een uur weer naar boven kom, is de zon al flink gezakt en krijg ik zo'n heerlijk lui en voldaan gevoel. Ik kan de geslaagde actieve dag afsluiten, want er wacht een rustige en gezellige avond op me. De laatste zonnestralen waren me nog even op. Maar vandaag was het anders. Vandaag regende het en dat zorgde voor een spectaculair uitzicht van 20m diep.

Relaxed zwom ikeen paar meter boven de duikers, recht vooruit langs een muur vol met de vreemdst gevormde stukken koraal, de felst gekleurde vissen en de best verstopte krabben en murenen. Het is moeilijk je gezicht af te wenden van het steeds veranderende landschap, maar als je dat doet en de andere kant op kijkt, zie je het totaal tegenovergestelde. Je ziet niets. Het enorme diepe blauw voelt mysterieus en elke moment schijnt te kunnen eindigen met het breken van deze eindeloze watermassa door een haai of ander bijzonder wezen. Terwijl je hierop wacht, vergeet je dat je totaal geen referentiepunt hebt. Je kijkt recht vooruit in het niets. Je bevindt je in het niets. Dit niets is overweldigend mooi, maar als mens zoek ik toch naar een referentiepunt. Een kwartslag daarvoornaar boven draaiend, zie ik dan het wateroppervlak, dat bezig is om in duizenden stukjes te breken door de regen die erop neerkomt. Verwondering is misschien wel het woord dat het dichtst bij dit gevoel komt; bewondering en verbazing. De natuur heeft toch zo ontzettend veel onbekend pracht te bieden!